tag:blogger.com,1999:blog-55635017989198884652023-11-15T10:08:45.753-08:00Als docent...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.comBlogger75125tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-6855852524858973812016-04-22T09:50:00.003-07:002016-04-22T09:50:51.516-07:00... schrijf ik een brief naar huis.Lieve pap en mam,<br />
<br />
Gaat het goed? Met mij wel. We hebben vandaag een waterrally gedaan. Kennen jullie dat, een waterrally? Dat is met water want water is het thema, ik weet ook niet echt waarom. We kregen een puzzel en een envelop met opdrachten. Ik zat in het groepje met mijn Duitser en mijn Hongaar en met een paar andere leerlingen. De Duitse leerlingen liepen meteen naar de stad want zij wisten waar we moesten zijn. Augsburg is best een grote stad maar ook weer niet Amsterdam ofzo. Wel groter dan Wageningen. Ze hebben hier een tram.<br />
<br />
De eerste dag was best spannend. We stapten in Arnhem op de trein en toen was de reis echt begonnen. Ik kende alleen een paar klasgenoten, de rest hooguit van kwt. Toch was het meteen al gezellig. We gingen liedjes zingen en kaarten en sommige leerlingen gingen zelfs lezen. De docenten die mee zijn geven muziek en Nederlands dus die zullen we trots zijn geweest, haha. Onderweg naar Augsburg moesten we wel vijf keer overstappen. Volgens mij vonden de docenten dat ook best spannend. Ik in ieder geval wel. Toch ging alles goed. Fijn dat iedereen steeds op tijd op het perron was, ook als we even pauze hadden gehad. De groep is echt leuk. We hebben zelfs geweerwolfd. Ik was een weerwolf maar niemand had het door!<br />
<br />
Toen waren we in Augsburg. We kwamen aan op het station en daar werden we opgehaald door de leerlingen uit Duitsland en hun ouders. Dat was een gek moment; ineens was iedereen weg. Op de weg naar huis werd er niet veel gezegd, best wel awkward was dat. Gelukkig vroeg de vader af en toe waar we vandaan kwamen en hoe de reis was geweest was enzo. De vader spreekt een beetje Engels, de rest van de familie eigenlijk niet zo. Ook de leerling uit Hongarije spreekt niet echt Engels. Het valt dus wel mee met mijn Engels, haha, ik kan het in ieder geval beter dan de meeste leerlingen uit Duitsland en Hongarije. Gelukkig doen ze wel heel erg hun best, zeker de familie. Ze waren heel lief toen ik een beetje verdrietig was de eerste avond. Het was gewoon zo snel gegaan en iedereen was ineens zo ver weg. Toen hadden de ouders me getroost enzo en ik mocht kiezen welke film we gingen kijken. Dat hielp heel erg. We gingen Twilight kijken, niet nagesynchro nog iets maar in het Engels, met Duitse ondertiteling.<br />
<br />
De tweede dag, maandag, gingen we naar school. Het lijkt echt al lang geleden, ik moet even denken wat we toen ook alweer gingen doen. Oh ja, een rondleiding door de school, maar die was een beetje kort. Wel leuk om de school te zien, het is net een basisschool, heel anders dan Pantarijn, veel kleiner vooral. En ze moeten hun schoenen uitdoen! Gek he. Dat zou ik echt niet willen hoor, dat zou alleen maar gaan stinken, haha. En ze eten er warm, tussen de middag. Er zijn een paar mensen met kokskleren aan die het eten maken en steeds aanvullen. We hebben al pasta op en rijst en loempia’s. Ik vond niet alles lekker maar het meeste wel. Ik heb in ieder geval alles geprobeerd. Goed he. Maandag hebben we ook de stad gezien. We hadden een tour of zoiets door de stad, met een vrouw die allemaal dingen vertelde over de geschiedenis enzo. Sommige dingen waren wel interessant zoals de plek waar vroeger de vismarkt was, maar heel ook niet en ik kon het ook niet altijd verstaan. De rest van de dag hadden we vrij. Toen heb ik nog even geshopt en ’s avonds hebben we spelletjes gespeeld met de familie, thuis.<br />
<br />
Dinsdag en woensdag waren echt heel leuk, vooral woensdag. Dinsdag gingen we naar het textielmuseum en daar hebben we tassen bedrukt. Daarna gingen we naar school om iets te presenteren maar dat ging niet echt vanwege allerlei gedoe met internet. Daarna hebben we in de stad een beetje rondgelopen en het was al iets mooier weer dus we konden zonder jas en we hebben superlang op een bankje gezeten voor de Mac, haha die hebben ze hier ook. Die avond zijn we uit eten geweest. Ze eten hier best veel gekke dingen, zoals een soort van deegballen en veel vlees. Ik had gewoon pizza besteld, die was wel heel lekker, dat andere durfde ik niet aan, misschien later nog haha.<br />
<br />
Woensdag gingen we naar München. Dat was de leukste dag denk ik, al was het vandaag ook best wel leuk. Maar München was wel echt groot en we gingen daar naar een museum met heel veel oude machines enzo. Het was eigenlijk iets te groot en na een paar zalen waren we ook echt moe maar toen gingen we ergens op een bankje zitten en mensen checken haha dat had niemand door dat was nog het beste van alles. Daarna kregen we vrije tijd. Toen heb ik kleren gekocht voor mezelf, ik heb vandaag het nieuwe shirt al aan want het is nu echt superwarm. Bij jullie ook of niet?<br />
<br />
Ik heb geen heimwee meer, maar ik mis jullie wel hoor. Andere leerlingen ook, dat merk ik, maar niet iedereen. De sfeer is echt heel goed dus ik durf het ook wel te bespreken, ook met de docenten. Zij begrijpen het gelukkig ook en ze hebben me tips gegeven, dat hielp wel een beetje. Wat vooral hielp is dat we veel dingen gedaan hebben waardoor je het vanzelf een beetje vergeet. Dat klinkt misschien stom, maar het is vooral leuk omdat ik soms helemaal niet aan school of aan thuis denk. Je bent echt helemaal ergens anders en dat is eigenlijk superleuk omdat je dan allemaal nieuwe dingen doet, dingen die je normaal nooit doet of die je in Nederland niet kan doen. Zo gaan we straks naar een soort plek om te tafeltennissen. Dat kan natuurlijk in Nederland ook wel maar dat doe je toch niet zo gauw en hier is dat allemaal geregeld dus dan is het makkelijker.<br />
<br />
Oh, ik ben nog iets vergeten, iets supergrappigs: gisteren waren we met de trein naar München gegaan, dat was drie kwartier reizen denk ik. Omdat er niet zoveel plek was gingen we bij de deur zitten. Als er mensen binnenkwamen zagen ze ons en dan liepen ze verder, maar achter ons zaten een paar heel drukke leerlingen uit Duitsland en dan draaiden bijna al die mensen zich om! Echt waar! Dan gingen ze heel ergens anders zitten. We hebben er filmpjes van gemaakt, als bewijs, het was echt zo grappig. We lagen met zijn allen hele tijd helemaal dubbel omdat bijna iedereen hetzelfde deed.<br />
<br />
Nu ga ik stoppen, want we gaan bijna weg. De moeder van mijn uitwisselingsmaatje is echt overbezorgd hoor, ze stopt mijn tas hele tijd vol met eten en drinken. Wel heel aardig, maar niet altijd nodig, zeker vanavond niet want volgens mij eten we daar, bij het tafeltennissen. Nou ja anders bewaar ik ze wel voor morgen, of ik neem ze mee naar jullie, haha.<br />
<br />
Tot zaterdag! Ik heb zin om hier te blijven maar ook om weer thuis te zijn, allebei wel eigenlijk. Maar het gaat goed, ik vind het superleuk dat ik hier ben.<br />
xxx<br />
…<br />
PS: ik moet van onze docenten zeggen dat ze trots op me zijn.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-17669847824936458842015-12-21T12:53:00.003-08:002015-12-21T13:04:25.568-08:00... vind ik het mooi geweest.<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Vorige week, toen er workshops in plaats van lessen werden gegeven, ging het over de laatste trein. Die reed niet. En dat kon niet. Leerlingen waren aan het discussiëren hierover tijdens de workshop ‘Filosofie 2.0’, waarin twee oud-leerlingen met negentien leerlingen en een bewonderenswaardig enthousiasme de (stoffige?) paden van de filosofie bewandelden. Er rijdt altijd een laatste trein. Als de laatste trein uitvalt, dan verandert de voorlaatste trein in de laatste trein. ‘Of er moet precies één trein rijden, dan is dat de laatste en die rijdt dan niet’, klinkt het uit de mond van een meisje dat volgend jaar geen filosofie kan kiezen, tot haar en onze spijt.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Mijn laatste stukje zou ook niet rijden. De vorige zou het laatste zijn, besloot ik, in stilte. En daarna ging ik op bol.com kijken naar de mogelijkheid om alles te bundelen, om ze in eigen beheer uit te geven. Ik heb nu eenmaal meer vertrouwen in een tastbaar boekje in de boekenkast dan in de (voor mij) onbegrijpelijke internetwereld. Maar voordat ik alles blind naar de drukker zou sturen, wilde ik er nog eens goed naar kijken. Het is een gewoonte noch een plezier om mijn eigen stukjes terug te lezen, maar in dit geval heiligt het doel de middelen. En terwijl ik aan het lezen ben, voel ik dat het laatste stukje nog niet vertrokken is.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Twee jaar geleden was ik een leerling verpakt als docent, met diploma en al. Ik vond het lesgeven fantastisch maar ook razend spannend en moeilijk en onwennig. Dit werd het vertrekpunt van de als-docentstukjes: mijn ervaringen als doorgewinterde leerling en beginnende docent.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">In het begin had ik niet veel lezers. Dat maakte me ook niet zoveel uit. Pas toen het er meer werden, begon ik het belangrijk te vinden, zoals ik ook alleen in voetbal geïnteresseerd ben als PSV bovenaan staat. Na een paar maanden nam ik op verzoek eens een stukje mee naar de les. Aan het begin van de les las ik hem voor. Dat viel niet mee. Het valt niet mee om iets van jezelf voor te lezen, om de nadruk te leggen op iets wat misschien alleen in mijn hoofd grappig, herkenbaar of mooi is. Maar ik vond het ook wel heel bijzonder, dat ik leerlingen en later ook collega’s als klankbord kon gebruiken voor mijn eigen teksten</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Dankzij het voorlezen, het stijgende aantal lezers en vooral de vele leuke reacties besloot ik door te gaan. Dat was voor het eerst. Daar ben ik na ontelbare gestrande verhalen en projecten best trots op. En ik ben blij dat het me, volgens mij, gelukt is om de echte vertrouwelijke gebeurtenissen buiten beschouwing te laten, iets wat ik altijd heel belangrijk heb gevonden. Maar bovenal ben ik iedereen dankbaar die de moeite nam om iets te lezen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het schrijven en plaatsen van de teksten tot de leukste momenten van de week behoorden. Het was altijd spannend om de definitieve versie op internet te zetten en dan af te wachten wat er zou gebeuren. Ik ga de lieve en grappige reacties missen. Aan de andere kant heb ik heel veel zin om eens iets anders te proberen.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Oké, nu eerst de alsdocentjes bundelen. Eens kijken, voor elke lezer één plus een paar reserves, naar boven afgerond: laat ik met 10.000 beginnen.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 14.666666666666666px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Arial; font-size: 14.6667px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Bedankt, allemaal!</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-34347780119238742222015-11-12T04:18:00.001-08:002015-11-12T04:18:15.711-08:00... heb ik wat geleerd.<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
Het is een warme dag in november en ik loop op een fietspad ergens in Nederland. Het fietspad komt uit op een conferentiecentrum waar ik eerder ben geweest. Het complex ligt er een beetje verloren bij, vlakbij de snelweg, zonder zichtbare buren. Ik herken de parkeerplaatsen aan weerszijden, de slingerende paden naar de bijgebouwen, de balie met pepermuntjes en de lage kast met boeken van Eric of René Gude. De ontvangsthal is groot en leeg. Onze bescheiden cursuszaal kijkt uit op een grotere. Op de deur ervan staat ‘Bedrijf in moeilijkheden’. De cursisten zijn er aan het juiste adres: er worden sombere blikken uitgewisseld en zo nu en dan slaakt er iemand een hoorbare zucht. De cursusleider beent driftig heen en weer, in een poging er nog wat van te maken.</div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
Ik ben hier voor de cursus ‘Sociaal en actief leren’ volgens Maria Montessori, vertaald door onze cursusleidster. Ook haar herken ik van de vorige keer dat ik hier was. Toen volgde ik de Montessori basiscursus, waar ik vooral leerde dat en hoe ik leerlingen wat meer kon loslaten. Ook schreef ik een ansichtkaart aan mezelf met de boodschap dat ik best trots mocht zijn op mezelf, al was het maar op momenten dat niemand keek. Tegenover ons gaat de deur dicht. De moeilijkheden blijven binnenskamers. Ook onze deur gaat dicht.</div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
De eerste opdracht is om een tekening te maken, zonder te praten. Het levert een vreemde scène op. Samen met twee docenten van andere Montessorischolen hang ik boven een leeg vel. Ik wacht tot er iets gebeurt. Er verschijnt een vis op het blad, daarna lange tijd niets. Ik twijfel of ik iets moet doen. Om de spanning te breken teken ik ook een vis. Het is geen fraai exemplaar, vinden ook mijn teamgenoten, die er volgens mij niet eens een vis in herkennen. Om te voorkomen dat er meer snoeppapiertjes of andere rommel de zee in verdwijnt, tekenen ze het hele blad vol vissen. Daarna verschijnt er aan de linkerkant een mooi koraalrif en aan de rechterkant een imposante haai. Ik voel dat er van mij nog iets verwacht wordt. Ik besluit om onderaan het blad een golf te tekenen, dat kan ik wel. </div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
Wat zegt deze afbeelding van vissen op het droge over de groepsleden en hun kwaliteiten? Daar hebben we het een tijdje over. Ik denk aan leerlingen die opdrachten meteen naar zich toe trekken en groepsgenoten die dankbaar het tegenovergestelde doen. De planning van groepswerk laat zich meestal raden: ik doe de inleiding, jij deelvraag 1, jij 2, enzovoorts. Het ingeleverde werk is doorgaans te verdelen in drie of vier sterk van elkaar verschillende delen; het cijfer is dan in feite niets meer dan het gemiddelde van drie à vier afzonderlijke beoordelingen.</div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
Aan het einde van de tweedaagse cursus stellen we een actieplan op. Ik neem me voor om de tekening uit te proberen in een bovenbouwklas. Aan de hand van de tekening wil ik groepen (laten) maken: wie neemt het initiatief? Wie bedenkt nieuwe ideeen? En wie heeft er een goed overzicht? Ik ben benieuwd welke kwaliteiten er bovendrijven. Wie was bijvoorbeeld die leerling die een school vissen tekende, keurig zwemmend ónder een golf? Dat moet een leerling zijn met veel lef, een goed geheugen en bovenal een uitstekende smaak! Die nemen we!</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-81590538636668425702015-11-01T08:44:00.001-08:002015-11-01T08:44:19.399-08:00... heb ik iets ontdekt.Er zijn leerlingen die vaak te laat komen. Ze zwaaien te laat de deur open, zetten hun gehijg wat aan en kijken vervolgens berustend toe hoe hun naam genoteerd wordt. Daarna lopen ze naar binnen, de nu al in hun nadeel besliste schooldag tegemoet. Bij het huidige te laat komen zijn smoesjes uit. Verwilderde kapsels en blikken zijn in. Kijk toch eens hoe hard ik geprobeerd heb op tijd te komen, straalt de te laat komende leerling van nu uit. Als (af en toe te laat komende) leerling pakte ik het anders aan: ik gooide het meestal op allerlei pech onderweg, op ongelukken waarbij ik te hulp moest schieten, op stoplichten die het niet deden, op fietsfiles, op plaatselijke gladheid. Bij ons hebben leerlingen die te laat komen nauwelijks nog te maken met onderweg. De meeste laatkomers wonen namelijk vlakbij school. Ze beginnen aan hun ontbijt als ik in het lokaal het licht aan doe en vertrekken als ze in de woonkamer de eerste bel horen gaan. Geen smoesje houdt nog stand als je wekker gaat op het moment dat klasgenoten hun eerste kruispunt oversteken. En die klasgenoten vertrekken netjes op tijd, omdat er onderweg van alles kan gebeuren, zoals een plaatselijke sneeuwbui, een defect stoplicht of een fietsfile.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-86116087187444882652015-10-19T07:25:00.000-07:002015-10-19T08:19:52.691-07:00... kijk ik terug op mijn profielwerkstuk.<div class="MsoNormal" style="background: white;">
De middelbare school duurde voor mij een jaar te lang. Ik heb een leuke
schooltijd gehad, maar in het laatste jaar had ik er vaak geen zin meer in. Ik was meer bezig
met het volgende jaar waarin alles mogelijk was of leek en docenten leken op
hun beurt ook steeds vaker door hun stof en motivatie heen te zijn. Intussen
wilde ik niets liever dan ooit voor de klas staan en baalde ik enorm
als ik iets had gemist op school: een sinaasappelgevecht in de aula, een
gamesessie in het computerlokaal of een rondje langs onze weekenden met de
mentor. Het laatste jaar op de middelbare school was even onzinnig als
onmisbaar, een combinatie die vraagt om een voorbeeld.<span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
In 2005, het jaar waarin mijn laatste schooljaar begon, werd ons verteld
dat we een profielwerkstuk moesten maken. We zouden meteen duo’s vormen, waarna
we begonnen met brainstormen. Dat brainstormen mocht maximaal een week of zes
duren. Het resultaat was een onderwerp dat aansloot op ten minste twee
schoolvakken en een docent die ging vertellen wat er precies moest gebeuren. <span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
Wij kozen voor een cabaretier als onderwerp. De cabaretier kenden wij als
onze docent Nederlands in de derde klas. Hij zou dus in zijn voorstellingen wel
iets met taal doen, dachten wij. Onze begeleider vond dat een logische gedachte
en feliciteerde ons met het originele onderwerp. Na de loftuitingen kwam ze uit
op een belangrijk kritiekpunt. Het onderwerp was wel erg algemeen. Wat wilden
we precies onderzoeken? En was één cabaretier genoeg voor de betrouwbaarheid
van onze resultaten? Wij kregen een paar weken de tijd om over deze vragen na
te denken. Na een paar maanden - in de wintermaanden waren we zelden compleet -
waren we eruit: we wilden onderzoek doen naar het taalgebruik van Nederlandse
cabaretiers in hun voorstellingen. Onze begeleider reageerde enthousiast. Ze
formuleerde een onderzoeksvraag die goed paste bij ons bijgeschaafde onderwerp.<span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
We maakten een planning waarin stond dat we één dezer maanden een keer op
bezoek zouden gaan bij ons onderzoekssubject. Dat lukte. Op een koude dag
ergens in één van die maanden stonden we voor de deur van een binnenstadspand
in Amsterdam. We hadden op de weg ernaartoe bij de Mac twee grote milkshakes
gekocht. Onze ex-docent/cabaretier woonde op de bovenverdieping. Hij schonk ons
koffie in en vroeg ons of er op school nog dingen gebeurd waren die hij
misschien kon verwerken in zijn volgende voorstelling. Hij lachte net hard
genoeg om te voorkomen dat we antwoord zouden geven. Daarna vertelde hij ons
hoe leuk maar ook hoe zwaar het leven van een cabaretier was en dat er
overeenkomsten waren tussen lesgeven en op het podium staan. ‘De klas is
eigenlijk ook een soort podium’, zei hij misschien wel. Tot slot vroeg hij waar
ons onderzoek over ging. We keken op ons horloge. Over twintig minuten vertrok
onze trein.<span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
Gauw graaide hij een aantal boeken en dvd’s uit de kast. Het waren
voornamelijk uitgeschreven en opgenomen cabaretvoorstellingen, aangevuld met
een paar boeken over stijlfiguren. Thuis zochten we op wat dat waren,
stijlfiguren. Daarna keken we ieder tientallen uren naar Herman Finkers, Hans
Teeuwen, Theo Maassen, Youp van het Hek, Brigitte Kaandorp en ga zo maar door.
We keken sommige voorstellingen wel drie keer om er zeker van te zijn dat we
niets hadden gemist.<span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
Aan het einde van het jaar gingen we met het ruwe materiaal naar onze
begeleider. Zij was onder de indruk, zei ze, al had ze wederom iets aan te
merken: we hadden het materiaal nog niet verwerkt. Wat ze daarmee bedoelde?
Nou, we hadden geen categorieën, geen deelonderwerpen, geen selectie gemaakt,
geen structuur aangebracht. Het was slechts een berg met data, door ons
verzameld tijdens het (op de bank, met chips, bier en vrienden) kijken van de
voorstellingen. Ze liet ons zien hoe we de data in haar ogen het best konden
verwerken, door een schema te tekenen en in te vullen. Wij knikten en namen
dankbaar een voorschot op de V die we voor ons profielwerkstuk zouden krijgen.<span style="color: #222222; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Het maken van een profielwerkstuk
heeft me niet veel geleerd, hooguit hoe belangrijk het is om een leuk onderwerp
te kiezen en gebruik te maken van beschikbare hulp en kennis. Toch waren het
onvergetelijke momenten, onze afspraak in Amsterdam, de dvd-sessies, de
bijeenkomsten met onze begeleider. Ik had het allemaal voor geen goud willen
missen, net als het hele zesde jaar, trouwens.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-24706732690045220442015-09-28T11:22:00.002-07:002015-09-28T11:22:48.346-07:00... zie ik iedereen veranderen (en hetzelfde blijven).<div class="MsoNormal">
Mijn fotoboek is roze, gekocht toen ik nog geen benul had
van wat jongens- of meisjesachtig was. Ik vond het fotoboek vooral mooi door de
fotograferende dieren op de kaft. Er staan niet veel foto’s in, maar wel genoeg
om een indruk te krijgen van de afgelopen 27 jaar. De belangrijkste momenten
zijn vastgelegd en in het boek verzameld. Zo ook de momenten waarop we met zijn
dertigen bij elkaar stonden, op het schoolplein, en een vaak wat oudere,
kleine, kalende man zijn best deed om onze taal te spreken: ‘Hee daar, stoere
knapen op de achterste rij, ga eens een beetje naar rechts, die meiden bijten
niet hoor. Oké, daar komt ie, let’s go, allemaal lachen. Cheeeeeese. Denk aan
iets leuks, aan de Super Nintendo, een
tussenuur, de Mac-Donalds. Ja? Daar gaan we, nog een keer, yesssss, en lachen!’</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het gewauwel van de fotograaf resulteerde in zes klassenfoto’s,
nu verspreid over drie pagina’s. De eerste foto, genomen op 2 oktober 2000,
lijkt van heel dichtbij te zijn genomen. Het enige wat er behalve onze
zenuwachtig lachende gezichten te zien is, is een oranje prullenbak, bevestigd
aan de buitenkant van de schoolmuur. Ik sta op de bovenste rij, naast mijn
vrienden; de fotograaf vond dat blijkbaar goed. Ik heb een effen groen shirt
aan en mijn nog beugelloze voortanden steken genadeloos uit mijn mond. De foto
eronder is precies een jaar later genomen, al lijkt het in oktober 2001 een
stuk kouder dan een jaar eerder, gezien het aantal truien en spijkerjasjes dat
het verder grauwe beeld vult. Ook op deze foto sta ik op de bovenste rij, op
een stoel denk ik, want ik zie er niet helemaal stabiel uit. Mijn scheve rug en
weggezakte schouder probeer ik te compenseren met een soort
‘alles-onder-controlegrijns’, die in een jaar tijd de plaats van de brede
voortandenglimlach heeft ingenomen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op de derde klassenfoto sta ik in mijn bij elkaar
krantenbezorgde spijkerbroek precies boven een jongen met een donkergrijze
ruitjesblouse. Aan mijn waterige ogen en halfopen mond is te zien dat ik me op
dat moment al bewust ben van de fatale gevolgen hiervan. De ruitjesbroek die ik
lijk te dragen is nog kakkeriger dan de polo’s van sommige klasgenoten, polo’s
die ik trouwens niet veel later zelf ook zou gaan dragen. Dat is niet te zien
op de volgende klassenfoto’s, waar ik wel in steeds grotere lettertypes aan de
fotograaf laat zien van welke merken mijn kleren zijn. Ook is in de vierde klas
het houtje-touwtje-kettinkje terug van weggeweest. Het is er één met kralen,
die ik op vakantie had gekocht omdat Spaanse jongens op het strand ‘m ook
droegen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Toch lijk ik er niet helemaal blij mee te zijn. Ik sta er wat
humeurig bij, al kan dat ook een poging zijn om mijn
‘alles-onder-controlegrijns’ naar een hoger niveau te tillen. Dat het nog erger
kan, bewijst de foto uit de vijfde klas, waarin ik met mijn armen in mijn zij,
mijn hoofd schuin en mijn ogen half gesloten tegen de fotograaf lijk te zeggen
dat ik op de peuterspeelzaal al mooiere foto’s maakte dan hij op dat moment. Op
de laatste foto lijk ik ineens vijf jaar ouder en vooral tien keer meer
ontspannen. Ik draag voor het eerst sinds 2 oktober 2000 weer eens een effen
shirt (op een klassenfotodag) en ook de manier waarop ik lach doet denken aan
mijn eerste maanden op school. Mijn haar zit zoals ik zou willen dat het nog
steeds zou zitten of op zijn minst zou kunnen zitten. En ik heb een leren jas
aan van de markt. Een jaar geleden had ik daar niets van begrepen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ik uit het raam kijk, zie ik de klas staan die eigenlijk
bij mij in het lokaal had moeten zitten. De leerlingen worden door de
overactieve fotograaf gepositioneerd. Er wordt gelachen om een paar jongens die
bewust of onbewust uit beeld zijn verdwenen. Ik heb deze vierdeklassers leren
kennen toen ze in de eerste zaten en in de tussentijd, terwijl ik lesgaf aan
andere klassen, zijn ze enorm veranderd en ook weer helemaal niet. Dat zullen
ze beamen als ze zichzelf terugzien, over een jaar of tien, bladerend in hun
roze fotoboek.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-50089995508680127602015-09-18T14:10:00.002-07:002015-09-20T03:43:54.687-07:00... wil ik iedereen (leren) kennen.<div class="MsoNormal">
Freek is de broer van Frits en dat is te zien ook. Ze lopen
op precies dezelfde manier de trappen op, ze kijken op precies dezelfde manier
even vaak en lang uit het raam. Ik noem Freek steevast Frits en ik weet
hoe vervelend dat is, maar ik doe het per ongeluk. Zijn broer ken ik nu eenmaal
langer, het kost even tijd om hem te vervangen door Freek. Zie het als een H&M
op de plek waar jaren de Albert Heijn heeft gezeten. Je weet dat er iets
veranderd is, maar toch denk je er niet voortdurend aan, waardoor je zeker een
paar keer met een tas lege flessen de paskamers in loopt. Het is even gênant als
onvermijdelijk; aan de andere kant is het probleem van tijdelijke aard. Op het
moment dat het voor Freek echt vervelend begint te worden, noem ik hem Freek.
En Frits ook trouwens. Pech voor Frits.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik geef dit jaar les aan zes klassen. In die klassen zitten
in totaal 186 leerlingen, leerlingen die ik in de afgelopen weken een klein
beetje wilde leren kennen. Dat is redelijk gelukt. Zo weet ik van sommige leerlingen
precies waarom zij een Netflixabonnement hebben en van andere waarom zij op het
strand meer zin hadden in slapen dan in lezen, al had het één zeker iets met
het ander te maken. Ze vertelden me verder over hun vakantiebestemmingen – ik was
op hun leeftijd nog nooit in de hoofdstad van Nederland geweest, laat staan in
die van Argentinië –, over hun rooster, hun kaftpapier en de aankomende
selectietrainingen. Ook noemden ze allemaal hun naam, minimaal één keer, waarna
ik het tijd vond om die te onthouden. Dat is niet helemaal gelukt. Nog steeds
niet. Waar ik van het lesgeven ongeveer alle onderdelen overschat – ik geef in
de praktijk vaak beter les dan in mijn hoofd – blijf ik het onthouden van namen
schromelijk onderschatten.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Twee jaar geleden had ik een klas met daarin 34 leerlingen.
In plaats van met enige voorzichtigheid aan de eerste les te beginnen, blufte ik
na het horen van alle namen dat ik iedereen bij zijn of haar naam kon noemen.
Ik mocht er vier keer naast zitten, vond ik, vanaf vijf verkeerde namen zou ik
trakteren. Ik ben toen na vijf leerlingen gestopt om de schade verder te
beperken. Dat de eerste vijf leerlingen vrijwel of geheel dezelfde namen
hadden heeft me toen nog een beetje gered, samen met de reusachtige cake die ik
de tweede les meenam. Ook dit schooljaar heb ik er al een paar keer
behoorlijk naast gezeten. Daar baal ik van. Ik wil alle namen, oftewel alle leerlingen, meteen kennen. Ik wil ze zo graag bij
hun eigen naam noemen dat mijn teleurstelling als ik
de verkeerde naam noem misschien niet helemaal in verhouding staat tot het schouderophalen van de
leerling, die wellicht niets anders gewend is in de eerste weken van een nieuw
schooljaar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Behalve de grote groep nieuwe leerlingen die in dezelfde
(eerste) week binnenstroomt, speelt een andere factor een onhandige rol in het
onthouden van alle namen: sommige mensen hebben een naam die niet bij hen past
of, wat eigenlijk hetzelfde is, hebben een bepaalde naam niet die hen op het
lijf geschreven is. Ik heb bijvoorbeeld een Dave in de klas, een echte Dave met
alles erop en eraan, behalve zijn naam. Hij heet Bart, gek genoeg. Dat klopt niet. Hij zal
voor mij nog heel lang Dave blijven, ik moet er alleen voor zorgen dat ik hem dat niet (nog eens) laat blijken. Bart is namelijk voor zichzelf en voor zijn omgeving
al veertien jaar Bart. En de naam Dave, hoe logisch ook, hoort niet bij hem. Dat ik hem per ongeluk zo noemde, in de tweede les, zorgde dan ook voor veel commotie. Er werd gelachen door klasgenoten die in Bart ook geen Dave herkenden. ‘Hoe komt u nou bij Dave,
meneer?’ vroeg Bart. En ik wilde antwoorden: hoe komen jouw ouders nou bij
Bart? </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aan alle leerlingen, ook aan Bart: volgende les weet ik
jullie namen, het is nu de hoogste tijd daarvoor. En als ik je toch per ongeluk anders noem, probeer het dan als
iets positiefs te zien. Je hebt dan waarschijnlijk je echte naam gehoord, de naam die je ten onrechte niet hebt gekregen. Je leven zal nooit meer hetzelfde zijn.<br />
<br />
(Alle namen in dit stukje zijn verzonnen, omdat verzinnen altijd goed gaat.)</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-7885625902464261962015-09-06T05:32:00.001-07:002015-09-06T09:00:00.164-07:00... wil ik flipperen.<div class="MsoNormal">
Mijn middelbare school had op het schoolplein muurtjes om op
of tegenaan te zitten. Als ik een tussenuur had, maar vaker nog als ik uit was,
ging ik met wie wilde(n) tegen een muurtje zitten. En dan bleven we net zolang
als nodig, meestal net zolang als kon. We praatten zoals andere mensen praten
als ze wandelen: als vanzelf, ongedwongen, ongeremd. Met onze ruggen tegen
hetzelfde muurtje. In de pauze zat iedereen tegen een muurtje. Daar was geen
kunst aan. Na school was het bijzonderder. Soms wachtten we op iemand die nog
niet uit was. Die zag ons dan zitten, vanuit het lokaal. Soms wachtte ik in het
lokaal op het muurtje, heimelijk uit het raam kijkend, zwaaiend naar beneden.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ook op mijn huidige school staan er muurtjes op het
schoolplein. Ze worden volop gebruikt, zij het vooral in de pauzes. Leerlingen
kletsen er, zoals wij dat ook deden. Ik zou er wel eens bij willen zitten, nieuwsgierig als ik ben naar
gesprekken die het klaslokaal niet halen. Toch wil ik het ook weer niet. Het
zou ongepast voelen, ten opzichte van de leerlingen en mijn oud-klasgenoten, die ook niet
meer tegen een muurtje zitten, denk ik. Bovendien heb ik leerlingen niets te
vertellen. Ik woon in een appartement in een voor hen onbekende stad. Daar doe
ik de was, maak ik eten en geef ik de plantjes water, als het niet geregend
heeft. Ik werk, ik heb het voor hen meest onvoorstelbare beroep ter wereld. Ik
weet niet wat sqeer betekent – laat staan hoe je het schrijft – en ik heb geen
Instagram. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar toch, om nu na mijn laatste uur direct naar huis te
gaan… Liever loop ik nog even langs een paar lokalen, in de tweeledige hoop er
spullen van mij en collega’s aan te treffen. In de lerarenkamer kijk ik zogenaamd
of er nog iets in mijn postvak gelegd is en ik eindig de tour in de gang waar
het computerlokaal is. In het computerlokaal staat een flipperkast, een heel
mooie, met overal kleuren en lampjes. De kast is geïnstalleerd door leerlingen,
die er een space-programma in hebben gestopt. Hoe zoiets kan is me een raadsel;
ik heb besloten het maar als een wonder te zien en me te richten op mijn spel.
Met een collega, niet toevallig docent informatica, heb ik er vorig jaar wat
afgeflipperd, vaak na het vijfde lesuur, tussen drie en vier uur. Hij won altijd
ruim, omdat hij precies wist wat hij deed. Ik was blij als hij af en toe
goedkeurend knikte bij lampjes die door mijn toedoen gingen branden.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dit jaar hebben we nog niet geflipperd, jammer genoeg. Na
het laatste uur zitten we vaak achter onze laptops lessen voor te bereiden. Soms
ben ik al op weg naar huis. Terwijl ik zou willen flipperen, niets liever dan
flipperen. Om de schooldag af te sluiten, positieve en ingewikkelde ervaringen
van me af te flipperen. Beste collega, als je dit leest, laten we snel weer
gaan flipperen! Of desnoods tegen een muurtje zitten.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-3249500980385770142015-09-02T11:02:00.002-07:002015-09-02T12:45:22.902-07:00... heb ik iets bedacht.<div class="MsoNormal">
Want er is drank en drugs. Ja, drank en drugs. De meeste
leerlingen brullen uit volle borst mee, in hun ene hand een bekertje sinas en
in de andere hand de mobiele telefoon om de spreekkoren vast te leggen. Je
mag toch hopen dat het filmpje niet bedoeld is voor straks, voor de
samenvatting in de auto, maar voor een moment waarop ze met hun bitch willen
chillen. In de les, bijvoorbeeld, want school(=)feest en huis(=)werk. De
eersteklassers zijn bijna een week op school maar nog onwetend over wat hen
daadwerkelijk te wachten staat. Maandag hebben ze het eerste uur les, verzorging bijvoorbeeld,
en dan kan er niets meer gefilmd of meegezongen worden. De leerlingen die zich
met trillende vingers tegen de tekst en/of het volume beschermen lijken hun
pijlen hierop gericht te hebben.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Toch gaan 32 van hen nog veel nummers horen; bij muziek
natuurlijk, maar ook bij Nederlands. Vorig jaar ben ik gestart met
Nederlandstalige liedjes als welkomstritueel. Normaal gesproken houd ik er niet
van om mijn toevallig bedachte en zomaar geslaagde ideeën als opgepoetst
zilverwerk aan de man te brengen, maar in dit geval maak ik een uitzondering,
omdat ik denk dat het de start van (taal)lessen echt leuker en efficiënter kan
maken. Het gaat om een simpel principe: elke les een ander Nederlandstalig
nummer bij binnenkomst. Terwijl de leerlingen het lokaal in lopen, ronden ze op
hun gemak nog één of twee belangrijke gesprekken af, meestal met klasgenoten,
soms met mij. Als vervolgens voor de derde keer het refrein start, vermoeden ze
een naderend einde en pakken ze gauw hun spullen. Na het laatste akkoord kan de
les beginnen. <s>En zo niet…</s> Na een paar lessen is iedereen – ook de docent
– hieraan gewend.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Bijkomstig voordeel van de muzikale opener is dat er tijdens
het uitpakken van de tas vaak op geërgerde, verbaasde of enthousiaste toon
gereageerd wordt op het gehoorde nummer. Deze spontane uitbarstingen, soms
uitmondend in (on)gevraagd meezingen, zijn voor mij onmisbaar geworden. Ze
geven me behalve wat extra energie een indruk van wat verschillende leerlingen
in de eerste klas leuk vinden en hoe ik daar als betrekkelijk jonge docent al
helemaal naast kan zitten. Belangrijkste conclusie van vorig jaar: muziek van
deze tijd is geen garantie voor succes. Rare muziek uit een rare periode uit
het rare verleden is dat wel.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Tuintje in mijn hart</i>
van Jan Smit en Damaru legde het bijvoorbeeld op niet mis te verstane wijze af
tegen <i>Eén kopje koffie</i> van V.O.F. De
Kunst. Eén kopje koffie werd zelfs twee kopjes koffie, toen bleek dat de klas
met veel plezier een half uur in stilte wilde werken om V.O.F. De Kunst aan het
einde van de les nog een keer te horen. Ook nummers van Nick en Simon waren
niet populair. Ze werden met veel zichtbare moeite en hoorbaar gezucht gedoogd.
Behalve <i>Rosanne</i>, dat vrijwel direct
overstemd werd door de roep om iets leukers, <i>Eén kopje koffie</i> bijvoorbeeld. Of <i>Sinds één dag of twee</i> van Doe maar, <i>Opzij, opzij, opzij</i> van Herman van Veen of – daar gaat de theorie –
iets van Nielson.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Dit jaar wordt misschien wel het jaar van Typhoon, waar ik
zelf geen groot liefhebber van ben maar misschien de klas binnenkort wel, van ‘Praat
Nederlands met me’ of van Maaike Ouboter, maar als ik me baseer op de afgelopen
zeventig Nederlandstalige nummers denk ik dat zelfs Nielson het moeilijk gaat
krijgen. Aan <i>Drank en Drugs</i> hoef ik
(gelukkig) niet eens te beginnen, die is na één schoolfeest al over de datum.
Het wordt het jaar van Abel, van Toontje Lager, Boudewijn de Groot, Skik en
Clouseau. Dinsdag zal de eerste les Nederlands beginnen met – hoe kan het ook
anders – <i>Eén kopje koffie</i>.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-59710299122191690792015-08-13T07:47:00.001-07:002015-08-13T08:15:54.900-07:00... bereid ik je voor op volgend schooljaar.<div class="MsoNormal">
De zomervakantie, volgens doorgewinterde verjaardagsooms dé
reden om het onderwijs in te gaan, is in volle gang. Ik ben zes weken vrij. Zes
weken is lang genoeg om op vakantie te gaan, terug te komen en dan misschien
weer te gaan, als je nog geld en zin over hebt. Zo niet, dan kun je de tijd gebruiken
om weer eens een stukje te schrijven, voor iedereen die op het strand zijn met
zand doorzeefde boek zat is. Of voor de thuisblijvers, die de afleveringen van
De Slimste Mens kunnen dromen of graag eens wat anders voorbij zien komen dan
de zoveelste geïnstagramde klasgenoot met een huid waar (winter)maanden op
geteerd kan worden. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Over een paar weken, als ook die klasgenoten weer thuis
zijn, begint het nieuwe schooljaar. En in het nieuwe schooljaar is niet alleen
het schooljaar nieuw. Dezelfde klas is ineens een heel andere klas geworden,
met een andere gangmaker, andere studiebollen, nieuwe stelletjes; dezelfde
leraren doen ineens heel anders tegen je
en ook de mode is veranderd: je moet in korte tijd de vorig schooljaar
zorgvuldig weggeschoren zijkanten weer laten groeien. Ik vond het altijd
spannend, en nog steeds, het begin van een nieuw schooljaar. Ik ben altijd
benieuwd naar wat er nog over is van het vorige schooljaar en wat er, buiten
mijn invloed om, aangepakt is.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op mijn middelbare school waren spijkerjacks erg populair,
totdat ze dat niet meer waren, na de zomervakantie van 2002. Ik had in die
zomervakantie net een heel mooi en duur spijkerjack gekocht, dat ik vervolgens alleen
op de eerste dag van het schooljaar droeg, nota bene de dag waarop de klassenfoto
genomen werd. Een paar jaar later droeg ik een GAP-trui. De GAP-truien waren
feitelijk al uit voordat je ze aan kon hebben. Het is vermoedelijk de kortst
lopende trend op school geweest, misschien samen met het antennekapsel: een in
een punt gegelde kuif, een in een schans gegelde mat en daartussenin een keurig
kortgeknipt oppervlak. Ik kan op dit moment geen bekend persoon met dit kapsel
verzinnen, behalve Jan Vennegoor of Hesselink, maar ik kan me niet voorstellen
dat we in de derde klas – of wanneer dan ook – op hem wilden lijken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het antennekapsel was voor even het vetste kapsel dat er
bestond. Het jaar daarna waren andere kapsels tof; het Beatlekapsel
bijvoorbeeld, waar ik een heleboel gebruikersnamen aan overgehouden heb. Wat
verder keigaaf (Brabant) of cool of vers of beter of top of de bom was,
verschilde per jaar en soms per maand of dag of uur. Het was de kunst om alle
trends bij te houden, wat voor mij niet alleen lastig maar ook absoluut
noodzakelijk was; niks erger dan een agenda kopen die bij iedereen al volgeschreven
en afgeragd in de kast staat. Dan kon er een streep door het schooljaar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Om strepen door 2015-2016 te voorkomen, geef ik hierbij
alvast de belangrijkste do’s en don’ts voor het nieuwe schooljaar.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Op tijd zijn is het nieuwe te laat komen. Wie te laat komt
heeft thuis aardige ouders of een lieve knuffelbeer.</div>
<div class="MsoNormal">
-Meisjes dragen nog steeds boyfriendjeans. Jongens dragen
girlfriendpumps.</div>
<div class="MsoNormal">
-De rolkoffer maakt zijn intrede op school. Geen gesjouw
meer met boeken en gymspullen. Je wandelt rustig door de gangen met je spullen
achter je aan, een beetje zoals op Schiphol.</div>
<div class="MsoNormal">
-Mobiele telefoons kunnen echt niet meer. In ieder geval op
school niet. In ieder geval in de les niet. In ieder geval bij mij in de les mij
niet. Bij mij op je mobiel is als witte sokken in sandalen.</div>
<div class="MsoNormal">
-Tandems. Minder fietsen in de stalling, minder geploeter op
de fiets. En bovenal een weergaloze entree op het schoolplein.</div>
<div class="MsoNormal">
-Kaften is het helemaal. Als je kaftpapier over hebt, kaft
dan ook je agenda, je leesboeken, je bureau, je zusje.</div>
<div class="MsoNormal">
-De lerarenkamer wordt voor iedereen dé ontmoetingsplek op
school. Een dag niet in de lerarenkamer geweest is een dag niet naar school
geweest. De laatste roddels over wie met wie en waar hoor je in de
lerarenkamer. Mentoren zijn vaak het best ingelicht.</div>
<div class="MsoNormal">
-Engelse woorden als chill, awkward en checken zijn uit. Je
hoort vanaf nu de Nederlandse equivalenten te gebruiken. Dus: een kille klas,
een hoogst ongemakkelijke situatie en controleer
je later. Yolo is ook Engels en dus ook fout. Zeg liever jlmek (als het je
lukt).</div>
<div class="MsoNormal">
-Do’s en don’ts zijn zó 13 augustus 2015. Kan eigenlijk nu
al niet meer. Je mag alles vergeten. </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-68011446026844338942015-06-28T12:02:00.001-07:002015-06-28T12:02:29.358-07:00... feliciteer ik alle examenleerlingen en, met terugwerkende kracht, mezelf.<div class="MsoNormal">
In de warme meiweken van 2006 deed ik eindexamen. In
tegenstelling tot klasgenoten was ik niet nerveus. Omdat ik nagenoeg altijd
nerveus was, vertrouwde ik het niet. Waarom was ik niet gespannen? Waarom wilde
ik niet investeren in belangrijke eindexamens? Waarom dacht ik het met minimale
inzet af te kunnen? Waar kwam die arrogantie plotseling vandaan? Ik wilde
helemaal niet zo zijn. Bovendien bood mijn cijferlijst ook geen ruimte om zo te
zijn. Ik snapte er niets van. Na het laatste examen hield ik twee weken mijn
adem in, totdat ik op school hoorde dat ik geslaagd was. Om me heen sprongen
leerlingen in de lucht. Ik deed niets. Ik keek met een beschaamd gezicht naar
de rector: moest ik opbiechten wat ik gedaan, of beter, niet gedaan had? Had ik
wel recht op mijn diploma?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zij weten al een tijdje dat ze geslaagd zijn. Deze
leerlingen zijn gebeld door hun mentor, dezelfde mentor die hen nu toespreekt.
Vanuit mijn positie – de lange docententafel aan de rand van de docentenkamer –
heb ik uitzicht op alle stralende ouders, op fotograferende broers en zussen en
op de ongemakkelijke examenleerlingen. Ze hebben hun diploma in het vizier,
maar voordat ze het mee mogen nemen, luisteren ze naar een verhaal over hun schoolcarrière,
hun talenten, hun onhebbelijkheden en de onhebbelijkheden van hun mentor. En
dat ze er uiteindelijk een mooi jaar van hebben gemaakt, samen, en dat er voor
de leerling nog zoveel in het verschiet ligt. Het zal allemaal wel. Het publiek
lacht, de mentor zweet en de examenleerling kijkt, naar het diploma – mag ik
al? Voor hen mag het een onsje minder, maar het publiek smult van de anekdotes.
En, eerlijk is eerlijk, ze horen erbij. Het behalen van je diploma is een
prestatie om bij stil te staan, om te beginnen letterlijk.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn shirt was felrood en mijn rafelige blouse zo groen als
gras. Misschien kwam het door mijn matige eindexamenweek, maar ik vond deze
combinatie uitermate geschikt voor de diploma-uitreiking. Dat was het niet, zag
ik op school, toen mijn vrienden in smoking op me af stormden. Het was alsof ze
vandaag opnieuw gehoord hadden dat ze geslaagd waren. Ze lachten en duwden me,
misschien omdat ze zagen dat ik (nog) niet zo in de stemming was. Gelukkig
zeiden ze niets over mijn outfit. Ze namen me mee naar de stoelen die voor ons
bedoeld waren. ‘Gereserveerd’, stond erop. Ik wilde geen gereserveerde stoel,
ik wilde een stoel ergens achterin de zaal, een stoel naast mijn ouders en
broer, omdat zij hier speciaal voor mij waren. Dat idee vond ik al ingewikkeld
genoeg. Mijn gereserveerde stoel was even ongewenst als het nieuws dat één van
onze docenten onze mentor verving, vanavond.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Omdat de leerlingen uit mijn examenklas in verschillende
stamgroepen zitten, loop ik van de ene naar de andere uitreiking. Ik kom langs mentoren
met cadeautjes, mentoren met grappige en soms pijnlijke herinneringen, mentoren
met treffende observaties. Ze hebben er veel werk van gemaakt. Een enkele keer
neemt een leerling het woord, of iemand uit het publiek. De sfeer is uitgelaten
en broeierig. Ik voel de hitte in de lokalen, het ongeduld van de leerlingen en
hun voortdurende blijdschap. Af en toe meen ik te zien dat een leerling nog één
keer de school in zich opneemt. Dan is het tijd voor iets te drinken, en voor
de laatste felicitaties. Familieleden stellen zich voor aan andere familieleden
terwijl de examenleerlingen voor de twintigste keer hun studie- of
niet-studieplannen uit de doeken doen. Ze horen dat ze het vooral rustig aan
moeten doen en nemen vervolgens dankbaar en een beetje opgelucht de
felicitaties in ontvangst. Sommige docenten geven drie zoenen en bevestigen
daarmee dat het er voor de leerling op school voorgoed op zit.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op mijn handtekening had ik beter geoefend dan op het
merendeel van de examens, maar toch had ik grote moeite om in één beweging het onder
mijn neus geschoven document te tekenen. ‘Toe maar’, zei de invalmentor, alsof
ik op een hoge duikplank stond. ‘Teken maar.’ Ze lachte en keek tegelijkertijd afwisselend
dwingend naar mij en bezorgd op de klok. Ik treuzelde, terwijl ik niets liever
wilde dan dit achter de rug hebben. Misschien zou ik er ooit nog van genieten,
als ik de examens één voor één uit mijn herinneringen gewist had. Nu moest het
vooral zo snel mogelijk voorbij zijn. In een ooghoek zag ik mijn moeder achter
een fototoestel. Ook dat nog. Toen ik eindelijk getekend had, keek de invalmentor
de zaal in. Met overslaande stem vroeg ze of de volgende leerling zijn diploma
kwam ophalen. Voor anekdotes was geen tijd.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik ben inmiddels trots op de foto en op mijn diploma, ook al
kan ik me sommige eindexamens nog goed herinneren. Dat maakt niet uit. Het
diploma staat voor veel meer dan voor de eindexamens. Als ik die wetenschap –
want ik wist het denk ik wel – negen jaar geleden had toegelaten, was ik boos
geweest op school, vanwege de aanfluiting die de diploma-uitreiking was. Alsof niet
alleen ik, maar ook school wilde doen alsof het slagen niets voorstelde. Een
invalmentor, wat een grap. Dat het een knappe prestatie is en voor sommigen veel meer dan dat, dat hebben de mentoren bij ons op school aangetoond en de
examenleerlingen bewezen. Gefeliciteerd, geslaagden! En gefeliciteerd, niet
geslaagden, met alles wat het eindexamen niet in cijfers heeft kunnen vangen.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-45261790369290061192015-06-24T12:06:00.001-07:002015-06-24T12:09:18.110-07:00... tel ik even niet mee.<div class="MsoNormal">
Om half zes loop ik naar buiten en in plaats van naar Utrecht
ga ik naar Wageningen, naar het centrum, om wat te eten. Ik heb weinig tijd en
veel honger, dus het wordt een grote friet met heel veel erbij. Snackbar Het
Passantje is een plek waar je als anonieme passant rustig een gezinszak friet
kan bestellen, denk ik, terwijl ik gretig de deur open. Het is niet druk in Het
Passantje. Ik kijk naar de menukaart. Achter me zitten een paar mensen met een
krantje en een frietje, in een gedeelte dat ik pas ver na het bestellen ontdek.
Tegenover me, achter de balie, staat een leerling. Hij groet verbaasd en
vrolijk en ik doe hetzelfde. We kletsen wat over de toetsweek en de vakantie.
In een andere omgeving was het een onschuldig, gezellig moment geweest, maar
door de frietlucht ben ik me constant bewust van de indruk die ik hier
achterlaat: ik ben een docent, iemand met een huis(je) en een inkomen, en ik ga
zo in heel weinig tijd heel veel friet eten, in snackbar Het Passantje, in mijn
eentje, zonder krant. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ik aan de situatie gewend ben besef ik dat ik niet kan
bestellen wat ik van plan was. Ik kan het niet nog erger maken dan het al is. Voor
je het weet ga je door het leven als de docent die aan één dienblad niet genoeg
had. Ik bestel een grote friet en een hamburger. In feite heb ik aan een half
dienblad genoeg. De honger is plotseling verdwenen, zoals dat alleen kan als je
friet eet, of pannenkoeken. Ik overtuig de leerling ervan dat het lekker was –
wat het was – en vraag me of het half leeggegeten bord mijn imago goed doet of
juist niet. Met een leeg flesje Fanta onder mijn arm loop ik Het Passantje uit.
In de deuropening zwaai ik nog even naar de leerling, omdat hij er ook niks aan
kan doen, en omdat het eigenlijk hartstikke gezellig was, als ik me niet zo had
aangesteld over imago’s en dat soort dingen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Buiten kijk ik naar mijn telefoon. Café Loburg moet ik
kunnen vinden, maar voor de zekerheid heb ik toch maar Google Maps aangezet. De
kaart laat een rechte weg zien en als ik die rechte weg in kijk, zie ik een
paar groepen leerlingen lopen. Ze zijn allemaal op weg naar café Loburg. Marten
heeft veel mensen uitgenodigd, zo blijkt, want het is druk binnen. Ik voeg me dankbaar
bij een leerling die zijn hand opsteekt – naar mij? Andere leerlingen zoeken
elkaar en Marten op. Ze zien eruit alsof ze elkaar al jaren kennen, wat zo is
en wat ik soms even vergeet. Het is een leuke groep. In de steeds voller
wordende ruimte is inmiddels nog geen docent te bekennen. Ik twijfel of ik een
rondje moet gaan lopen of niet.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Marten speelt piano, zingt en drumt, zo heb ik me laten
vertellen. Vanavond laat hij het drummen over aan een vriend. Een andere vriend
speelt basgitaar en weer een andere gitaar. Als chemie niet zo’n besmette term
was geweest, dan is er sprake van chemie tussen de muzikanten. Ze voelen elkaar
aan en vinden het leuk, echt leuk, om daar te zijn, met zijn vieren. Om dat
bereikt te hebben, met zijn vieren. En dat is geen toeval geweest. Met elk
nummer dat ze spelen stijgt mijn bewondering. Ik vind het heel erg goed, voor zover
ik er verstand van heb. En anders vind ik het heel erg mooi, en dat is
misschien nog wel meer waard. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Aan het einde van de avond signeert Marten cd’s. Hij zet er
bij iedereen iets persoonlijks op. Complimenten neemt hij bescheiden en
dankbaar in ontvangst. Af en toe kijkt hij naar zijn vader of naar de rij, die
lang is en onoverzichtelijk. Ik ben nu een docent in een rij, wachtend op een
handtekening. Het maakt me niks meer uit. Ik denk aan hoe onbelangrijk redekundig
ontleden is, voor Marten en voor zoveel andere leerlingen, die zoiets kunnen,
of iets heel anders. Naast me in de rij staat zijn docent wiskunde. Hoe moet
die zich wel niet voelen? Dan ben ik aan de beurt. Marten schrijft ook voor mij
iets persoonlijks op de cd. Ik voel me vereerd. ‘Voor u, meneer’, zegt hij, en
even zijn de verhoudingen weer zoals ze waren. Dan pak ik mijn portemonnee en
geef hem het welverdiende geld voor de cd. Marten is vandaag geen leerling,
maar een artiest, en ik ben vandaag gedegradeerd tot een eenzame, friet etende,
in de rij wachtende, betalende fan. Als ik morgen op school weer kan
promoveren, dan was dit absoluut voor herhaling vatbaar.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-18879382097081428352015-06-14T07:09:00.004-07:002015-06-15T09:57:54.768-07:00... ben ik onder de indruk.<div class="MsoNormal">
Het is kwart voor tien en pauze als de les
begint. Iedereen is er. Ik sta als een oververhitte vogelverschrikker voor in
het lokaal. Met gespreide armen probeer ik kabels aan te sluiten op verschillende
type laptops waarvan er niet één het filmpje van de eerste presentator wil
openen. Ik zoek mopperend naar een oplossing die er niet is. Leerlingen wachten
begripvol of doen een geslaagde poging zo over te komen. Ik ben hen dankbaar. De
eerste presentator staat naast me. Aan de voorbereiding zal het niet liggen,
gezien de stapels papieren, boeken en voorwerpen die hij op de tafel voor in de
klas heeft uitgespreid. De spanning in zijn gezicht wordt zichtbaar als de
eerste zweetdruppels van mijn gezicht lopen. ‘Ik kan anders ook wel als
laatste, meneer’, oppert hij ten slotte, als hij ziet dat ik wanhopig alle
laptops sluit. Ik vind dat een heel goed idee.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik geef hem een laptop mee en wens hem succes. Hij loopt
naar zijn plek, zet het geluid van de laptop uit – iets waar ik zelf nooit aan
gedacht zou hebben – en begint met samengeknepen ogen te sleutelen aan zijn Powerpoint.
Intussen is er een andere leerling plotseling als eerste aan de beurt. Geen
probleem, zegt ze. Ik start voor haar één van de laptops op, zet de beamer op
freeze zodat ze nog even kan kijken of alles klopt. Daarna wens ik ‘r succes.
Ze lacht en kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar mij. Ik ben vergeten om
beoordelaars aan te wijzen – stom. Ik wijs drie leerlingen aan en wens ‘r
nogmaals succes. Ze lacht weer, op dezelfde manier als net. Ze lijkt het niet
erg te vinden dat ik haar opnieuw laat wachten, iets waar ik me niets bij kan
voorstellen. Ik druk schuldbewust op de freeze-knop en wijs daarbij overdreven
lang naar het kastje aan het plafond, in een kansloze poging mijn gekluns ongedaan
te maken. Daarna wens ik ‘r veel succes, dat heeft ze wel verdiend. Ze haalt
diep adem en dan is ze ineens begonnen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De presentaties gaan vandaag over het Vlaams, over
communiceren op (lange) afstand, het Nederlands als tweede taal en over
jeugdliteratuur. Leerlingen hebben zich verdiept in hun onderwerp en dat is te
merken: ik leer nieuwe boeken, begrippen en subtalen kennen en, wat nog leuker
is, ik kom veel te weten over de verbinding tussen de leerlingen en (de
Nederlandse) taal. Een jongen die een beetje slist vertelde vorige week over de
biologische oorzaken van slissen, een jongen die ooit stotterde de week ervoor over
de verschillende vormen van stotteren en een meisje dat toneelspeelt over de
achtergrond van theatertaal. De presentaties vormen een ultiem bewijs voor de
relevantie van het vak Nederlands, door het belang van presenteren zelf en door
de veelheid aan persoonlijke, uitgediepte onderwerpen die met het vakgebied
verband houden. Het is de leukste periode uit het 5-vwo-jaar. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De laatste presentatie is afgelopen. We houden tien minuten
over. Ik vraag iedereen om ingevulde beoordelingsformulieren op de hoek van de tafel te leggen. Daarna is de les afgelopen, wat mij betreft. Ik draai me om en haal alle
snoeren uit mijn laptop. Als ik over mijn schouder kijk, zie ik dat niemand opstaat. Wel gaan er een paar vingers de lucht in. Er zijn nog vragen, aan de
presentatoren en aan mij. Als die beantwoord zijn lopen er drie leerlingen voorzichtig naar me toe. De rest blijft geduldig
zitten, in afwachting van de bel. De eerste van de drie leerlingen vraagt
of een wetenschappelijke bron in het Engels ook bruikbaar is. Met een
woordenboek erbij kwam ze een heel eind, zegt ze. Ik kijk haar vol bewondering
aan en knik zo enthousiast ik kan van ja. De volgende leerling vraagt of hij ook
meerdere boeken van W.F. Hermans mag lezen voor zijn lijst. Ik blijf
enthousiast doorknikken en kijk intussen vol verwachting naar de laatste leerling uit de
rij. Hij heeft geen vraag maar een opmerking, een vernietigende opmerking.
Ik stop direct met knikken. Hij heeft een spelfout ontdekt. In mijn commentaar.
Als hij me de fout wil laten zien, gaat de bel. Ik spring op van mijn stoel. Nu
is de les echt afgelopen. </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-43816694187668931422015-05-17T06:05:00.002-07:002015-05-17T06:22:01.533-07:00... was ik een week in Augsburg.<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Het was een leuke week, de uitwisselingsweek. Met
vierentwintig leerlingen uit de tweede klas en een collega was ik in Augsburg,
in Zuidoost-Duitsland. We waren er te gast bij evenzoveel Duitse leerlingen en
collega’s. Gisteren, op de (spoor)weg naar huis, vroeg ik de leerlingen wat hen
het meest was opgevallen. En dit was hun antwoord:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg heeft iedereen alle tijd. Niemand is bang
ergens te laat te komen, omdat niemand ooit ergens te laat komt.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg betekent het oranje stoplicht dat je op mag
trekken, omdat het kort daarna groen wordt.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg ziet iedereen er anders uit - ten opzichte van
elkaar of vergeleken met Wageningers?</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn de straten heel breed.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg is de fiets meer een attractie dan een
vervoersmiddel.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg kijkt iedereen naar ons alsof we 24 leerlingen
en twee docenten uit Nederland zijn.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg is het veel warmer dan in Wageningen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg kun je winkelen, maar na een paar uur heb je
alles wel zo’n beetje gezien.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg eten ze warm tussen de middag, zelfs op school,
en dat is eigenlijk best wel lekker.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg spreken mensen weliswaar Engels, maar met een
gek accent.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn er veel bossen en parken, gewoon middenin
de stad.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg is er een KFC waar de rijen minder lang zijn
dan bij de KFC's in Nederland.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn er veel pleinen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg doen leerlingen en docenten heel aardig
tegen elkaar.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn veel geschiedenisdingen te zien, zoals een
oude kerk en een oude stadsmuur.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn de mensen veel rustiger dan in Nederland.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zien sommige leerlingen er veel ouder uit dan
andere.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg steken mensen zomaar drie trambanen over, omdat
ze weten dat je dat zomaar kan doen, in Augsburg.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg heeft de voetbalclub een Nederlandse
aanvoerder, die dit weekend scoorde met een Panenkapenalty en even later rood
kreeg.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">-In Augsburg zijn de mensen beschaafd.</span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">-In Augsburg werd er goed voor ons gezorgd.</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-30002334856994378032015-04-28T04:17:00.004-07:002015-04-28T04:24:00.958-07:00... geef ik les aan de drukste klas.<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Het is iets wat ik jaren achter elkaar heb gehoord, uit de monden van verschillende docenten: ‘Jullie zijn de drukste klas. Er is geen klas die zoveel herrie maakt als die van jullie.’ Het was stom toevallig dat ik elk jaar weer in die drukste klas zat óf het was een constatering die docenten elk schooljaar weer op allerlei klassen loslieten, in een (laatste) poging om de drukke leerlingen uit de drukke klassen stil te krijgen. Hoe dan ook: ik heb zes jaar in de drukste klas gezeten. Misschien lag het wel aan mij.</span></div>
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px;" />
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Op de basisschool al kregen we commentaar op onze drukheid. Toen was dat commentaar nog op ons als individuele leerlingen gericht. Ik scoorde een 4 uit 5 voor drukheid. Ik was dus druk, soms was ik te druk. Omdat ik niet 5 uit 5 had werd er niet gevreesd voor ADHD, maar het ging wel die kant op. Op de middelbare school kregen we cijfers, voor vakken. Drukheid werd niet in cijfers uitgedrukt, maar lag wel aan de cijfers ten grondslag, als ik mijn docenten mocht geloven. Als iemand van ons een onvoldoende haalde, lag dat aan zijn of haar drukke gedrag in de les. </span></div>
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px;" />
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Een goede les verliep in stilte, of in ieder geval in rust. Wie druk wilde zijn, deed dat maar bij gym of op de gang, op weg naar de volgende les. In de les ging je op een stoel zitten om daar vijftig minuten niet af te komen en als je iets wilde zeggen, stak je netjes je vinger op. Daarna wachtte je op je beurt. Deed je dat niet, dan kreeg je een preek van de docent die dan deed wat jij niet mocht doen: ongevraagd, hard en lang door de klas praten. Ik zal niet zeggen dat het er altijd zo aan toe ging, maar vaak genoeg wel. Ik zou het later heel anders doen. Bij mij in de les zou er altijd ruimte zijn voor creativiteit, voor beweging, voor de spontane inbreng van leerlingen.</span></div>
<br style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px;" />
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Vandaag, tijdens het laatste uur, heb Ik de leerlingen opgedragen tot het einde van de les hun mond te houden. Dat was niet voor het eerst. Er werd veel gekletst naar aanleiding van een vraag die ik de klas gesteld had. Iets over spelfouten. Ik vond de klas op dat moment een drukke klas, de drukste misschien wel. Leerlingen waren spontaan met elkaar in discussie gegaan en ik was moe en had geen zin om leerlingen die ruimte te geven. Vandaag moest iedereen stil zijn. En ze moesten op hun stoel blijven zitten. En wie iets wilde zeggen, stak zijn vinger op. </span></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Morgen kom ik terug op de vraag over spelfouten.</span></div>
<div dir="ltr" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8000001907349px; line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Arial; font-size: 15px; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-21556187304487076852015-04-17T07:38:00.001-07:002015-04-21T11:13:12.257-07:00... moet ik leren loslaten.<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is de laatste les. Voor leerlingen is
het de laatste les Nederlands ooit, voor mij de laatste les met deze
leerlingen. Ooit. Dat is een raar besef. Ik ken de meeste leerlingen nog niet
zo lang, maar ik vind het maar niks dat ik ze hierna nooit meer in de klas heb.
Ik wil ze alles vertellen, alles wat ik de vorige lessen ook al heb gezegd, wat
ik ben vergeten te zeggen of wat ik toen nog niet wist. Ik wil ze vertellen
over hun eindexamen, dat ze goed naar de vraagstelling moeten kijken en naar de
eerste en laatste zinnen van alinea’s, die zijn belangrijk. Alles wat al zo
vaak voorbijgekomen is lijkt te zijn vervlogen, niet (alleen) bij de
leerlingen, maar (ook) bij mij.<span style="color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Daarnaast wil ik ze vertellen dat ik het
knap vind hoe ze het doen, op school, en buiten school, al weet ik van dat
laatste weinig tot niets. Toch voel ik die behoefte, de behoefte om iedereen
overal in te prijzen, misschien omdat dat nodig is, misschien omdat ik dat
nodig heb, misschien omdat het de laatste les is. Ik vind het een fijne klas,
eigenlijk wil ik dat zeggen. Ik vind mezelf ook fijn in die klas. Dat gaat
vanzelf. Ik had in deze klas een heleboel dingen anders willen doen, maar dat
maakt nu niets meer uit. Ik wil vertellen dat ik het een fijn jaar vond. Dat
kan wel, toch? Zouden de leerlingen me geloven? Of, beter nog, zouden ze het al weten?<span style="color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik wil vragen wat de leerlingen na dit
jaar gaan doen. En daarvoor, wat ze voor hierna gaan doen, in de vakantie, in
de zo lange vakantie die voor mij niet lang genoeg kon duren, destijds. Zouden
zij er ook zo aan toe zijn? En waar zouden ze nog meer aan toe zijn? Aan
studeren? Aan vrijheid? Een nieuwe stad? Een nieuw land? Of iets heel anders?
Ik ben benieuwd naar wat de leerlingen willen, na school, als alles kan of in
ieder geval veel meer dan daarvoor. Ikzelf wilde zo snel mogelijk op eigen benen
staan en ging op kamers wonen, in Tilburg, met mijn broer. Ik ging filosofie
studeren en werken bij de schouwburg. Ik woonde het eerste jaar op een
steenworp afstand van mijn ouders, maar toch was alles anders. In de klas zitten
27 leerlingen voor wie over een paar maanden ook alles anders is. Althans, dat
denk ik, en misschien hoop ik het ook. <span style="color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ze hebben gekozen voor een tussenjaar, een
reis of ze gaan studeren: biomedische wetenschappen, culturele antropologie,
science, business and innovation, econometrie, Japanstudies, archeologie,
liberal arts and science, logopedie, pop-/rockacademie, wiskunde, civiele
techniek, farmacie, informatica, kunstmatige intelligentie, geneeskunde,
psychology and technology, medische biologie.<span style="color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 9.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"> <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik wens iedereen heel veel geluk toe met
alles wat er komen gaat, te beginnen met de examens!</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-53198582206033018692015-04-07T13:29:00.003-07:002015-04-07T13:33:30.803-07:00... kan ik niemand vertrouwen.<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Nikki is de mol. Het kan niet anders. Ze was gisteren te laat in de les, wat een hoop ophef veroorzaakte. Pas een paar minuten later kon ik verder met mijn uitleg. De dag ervoor was er ook al iets met Nikki: toen zat ze een hele tijd onder haar tafel, zogenaamd op zoek naar haar gum. Mij houdt ze niet meer voor de gek. Draai Nikki om en je krijgt ik kin. Als ik me niet vergis had ze op haar kin laatst een pleister van Alfred Jodokus Kwak. En de vader van Alfred is een … Precies. Nikki is de mol. Het kan niet anders.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Eén voor één werden de leerlingen uit het lokaal gehaald. De spanning was voelbaar. Het zou niet lang duren. Buiten zaten twee klasgenoten. Zij hadden voor zich een opschrijfboekje liggen. Hierin verdwenen belangrijke gegevens van kandidaten, en van de mol. Sommige leerlingen wisten hun schoenmaat niet. Dit werd genoteerd in het boekje. Sommige leerlingen zeiden dat ze al een idee hadden wie de mol was. Een leerling wilde niet meedoen omdat ze bang was niet te kunnen liegen. Haar werd door meerdere leerlingen hulp beloofd. De mol kreeg te horen dat hij of zij de mol was.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Ik denk toch niet dat Nikki de mol is. Ze had een 9 voor haar s.o. en ze had voor de vierde keer op rij het huiswerk af. Daarbij bleek haar gum inderdaad onder tafel te liggen - ik vond hem gisteren na de les, onder de tafelpoot. De beste vriendin van Nikki is Danique en zij is nu mijn hoofdverdachte. Danique had mijn bordstiften geleend en toen ze de stiften teruggaf bleken de doppen te zijn verwisseld. Ik heb zeker een minuut gezocht naar de blauwe stift, die Danique een zwarte dop had gegeven. Danique had bovendien een keer gezegd dat ze niet bang was in het donker en haar achternaam is De Graaf. Eigenlijk kan het niet anders: Danique is de mol.</span><br />
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: inherit; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<span style="font-family: inherit; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">Misschien is dit allemaal verzonnen en ben ik de mol; schrijf ik dit stukje terwijl ik eigenlijk les zou moeten geven. Of heb ik zojuist alle leerlingen naar huis gestuurd, of een toets laten maken die ik niet had aangekondigd. Misschien stuur ik expres lesmateriaal niet naar de drukker of kijk ik alle inhaaltoetsen pas volgende week na. Het is best fijn om te mollen, om eens een keer blij te zijn met de dingen die mislukken. Vorige les kon ik bijvoorbeeld prima leven met mijn laptop die ineens uitviel. Achterin de klas zat iemand die dat ook niet erg vond. Ze lachte, voorzichtig, maar duidelijk genoeg voor mij om het te zien. Ik schreef het op in mijn mollenboekje: ‘Danique lacht om uitvallen laptop. Danique is de mol.’</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-755802886455402352015-03-25T15:04:00.000-07:002015-03-27T10:06:08.697-07:00... ga ik voor een tien!<div class="MsoNormal">
Een tien. Het hoogste cijfer van de klas, misschien samen
met iemand anders die ook een tien had. Maar dan nog steeds: een tien. Beter kan
niet. Ik droomde vroeger van tienen, van proefwerkblaadjes waar geen rode pen
aan te pas was gekomen. Ik deed er in de eerste jaren op de middelbare school
mijn best voor, en zo nu en dan kreeg ik er één. Een tien kwam nooit alleen.
Hij werd begeleid door een hand van de docent, een sticker of een uitroepteken
achter het cijfer. Met een tien op zak was je voor je klasgenoten de held of de
uitslover, je was in ieder geval even in beeld. En na school nam je je toets
mee naar huis. Mijn tienen bewaarde ik, in een map, en ik denk dat ik niet de
enige ben die dat deed.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik zou zo graag een keer een tien geven, een proefwerkblad
in zijn waarde laten, een plek in een bewaarmap bemachtigen, tussen het
zelfportret voor tekenen en de staartdelingen van de rekentoets. Dat leerlingen
later met gepaste trots terugkijken op hun prestaties bij Nederlands,
terugdenken aan dingen die ze gedaan en misschien wel geleerd hebben. En
misschien wel even terugdenken aan hun docent Nederlands. Mijn tien voor Latijn
is onlosmakelijk verbonden aan het moordende tempo waarin onze docent de
woordjes voorlas – er stond niets op papier of op het bord. Ik kon het tempo
bijbenen, omdat ik alleen de eerste en laatste letters opschreef. Ik was een
week lang zo verguld met mijn tien, dat ik voor de andere toetsen niet kon of
wilde leren, maar dat maakte me ook niet uit. Een tien voor Latijn zou niemand
me ooit nog afpakken.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als ik nu een toets nakijk, lijk ik nog het meest op een
doorgewinterde supporter van Feyenoord, al zoveel jaren wachtend op een kampioenschap.
Ik juich met twee handen in de lucht als de eerste vijf antwoorden goed zijn en
maak wegwerpgebaren als een leerling met de finish zicht zijn eerste en enige fout
maakt. Als er maar enigszins een mogelijkheid bestaat om de tegenstander, het
antwoordmodel, te beïnvloeden, dan grijp ik mijn kans. Ik duik als
een onderzoeksjournalist de boeken in, op zoek naar een bewijs voor het antwoord
dat de leerling gaf. Tot nu toe heb ik de strijd altijd verloren, maar als een echte supporter blijf ik achter mijn doel
staan. Er moet en er zal een tien gaan vallen. Ik voel dat er de eerste eraan zit te komen.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-78309773499074140042015-03-14T03:58:00.000-07:002015-03-14T04:17:52.266-07:00... heb ik de ruimte.<div class="MsoNormal">
Als ik profvoetballer geweest was, speelde ik nu op de toppen
van mijn kunnen. Ik weet niet of ik goed zou zijn en waar ik zou spelen, maar
ik weet dat dit één van mijn beste jaren zou zijn. Ik haalde alles eruit wat erin zat,
in de wetenschap dat het de komende jaren alleen nog maar achteruit zou gaan. En
wat zou ik moeten doen als mijn carrière erop zou zitten? Zou ik nog ergens goed in
kunnen worden, ooit? En zou ik het dan net zo leuk vinden als voetballen? Op school
ben ik gelukkig nog een beginner. Ik ben een jonge profvoetballer die net zijn
eerste echte contract getekend heeft. Ik ben gedreven, wil zoveel mogelijk
speeltijd en laat geen kans onbenut om dat te laten zien. Ik train hard, soms
te hard, en ik schik me in elke rol of positie op het veld. Wel weet ik, nu ik
een paar jaar bij de selectie zit, steeds beter waar ik me graag op zou willen
richten, wat mijn kwaliteiten zijn. Een profielschets, zo zou Louis van Gaal
het noemen. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Volgens mij moet ik het hebben van mijn instelling. Ik heb
geen fluwelen techniek, laat vaak ballen van mijn voet springen, maar door mijn
inzet kan ik dat soms een beetje verbloemen. Ik houd altijd de
moed erin, zoals de spelers die je na een zoveelste tegengoal wild om zich heen
ziet klappen. In het veld coach ik fanatiek, maar positief. Iedereen mag fouten
maken, al ben ik voor mezelf wel eens te streng en voor mijn medespelers te
begripvol. In de opbouw draag ik mijn steentje bij: ik heb oog voor mijn
medespelers en probeer iedereen bij het spel te betrekken. Toch ontbreekt het
me geregeld aan een goed overzicht. Ik ben onrustig aan de bal, heb veel
balcontacten nodig, waardoor ik niet alles over- en doorzie wat er om me heen
gebeurt. Ook als ik voor de goal kom, kan het nog stukken efficiënter, al gaat dat steeds beter. Ik kies niet altijd meer voor de moeilijke oplossing, geef
steeds vaker de bal breed zodat iemand anders de klus kan klaren. Als ik de ruimte heb, kan ik profiteren van mijn snelheid. Wel worden mijn acties langzaamaan steeds minder verrassend; daar moet ik aan werken. Tot slot
heb ik een goede voorzet in huis, al is die soms wel wat lang onderweg, waardoor
hij gemakkelijk onderschept kan worden.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De komende jaren ga ik meer over mezelf ontdekken, en hopelijk
steeds beter worden, in kleine stappen, zodat het nooit ophoudt en ik nooit
hoef af te bouwen.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-50546457182933795382015-03-08T09:08:00.003-07:002015-03-08T09:19:37.568-07:00... krijg ik een nieuwe kans.<div class="OutlineElement Ltr SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; font-family: 'Segoe UI', Tahoma, Verdana, sans-serif; font-size: 8px; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative;">
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{ce9983e7-8fd0-497e-a247-97f6e8c02584}{133}" paraid="1712326999" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; height: auto; padding: 0px; vertical-align: baseline; width: auto; word-wrap: break-word;">
<span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;">'My name is Alexandra', zei Alexandra. Ze sprak zacht en voorzichtig, alsof ze eigenlijk een andere naam had. 'I </span><span class="SpellingError SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; background-image: url(data:image/gif; background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom-color: transparent; border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; padding: 0px;">am</span><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> Mike', zei ik overdreven gearticuleerd.</span></span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> Om me heen was het stil</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">. Iedereen keek naar elkaar en naar de </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">ouders</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> die klaarstonden om hun kind en diens gast </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">naar huis te brengen. De leerlingen uit Polen hadden net </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;">een lange busreis achter de rug en leken nog geen trek te hebben in de laatste kilometers. De reis was voorlopig </span><span class="SpellingError SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; background-image: url(data:image/gif; background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom-color: transparent; border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; padding: 0px;">geeindigd</span><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> in Tilburg, een onbekende stad in een onbekend land.</span></span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">In het centrum van die stad stond een oud gebouw waar wij elke dag naartoe fietsten en waar wij elke dag onze lessen volgden. De </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">Polen keken hun ogen uit.</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> Ze hadden nog nooit zoveel fietsen bij elkaar gezien. </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">Zij gingen met de bus naar school; é</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">én van hen kon fietsen.</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">Hun schoolgebouw was een keer of drie groter, h</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">et aantal leerlingen was ongeveer gelijk. Op hun school was er geen catering. Op hun school waren er geen sportvelden. Op hun school waren er geen kluisjes.</span><span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"> </span></div>
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{ce9983e7-8fd0-497e-a247-97f6e8c02584}{133}" paraid="1712326999" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; height: auto; padding: 0px; vertical-align: baseline; width: auto; word-wrap: break-word;">
<span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></div>
</div>
<div class="OutlineElement Ltr SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; font-family: 'Segoe UI', Tahoma, Verdana, sans-serif; font-size: 8px; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative;">
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{1b9793a3-45c2-4172-8cf3-d5f8159be034}{109}" paraid="743345576" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">In de loop van de week wilden we een beetje kunnen roddelen over onze gasten. We wisten dat we dat niet in hun bijzijn konden doen, dat dat onbeleefd was, maar wij hadden allemaal zoveel </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">gezien, gehoord, meegemaakt, dat we o</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">ns niet konden inhouden. Zo was er een Poolse gast</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> van de bagagedrager gevallen</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">, had iemand anders zijn Pool gekke dingen zien eten en was er een Pool </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">die onder de les in slaap was gevallen. Dat waren wetenswaardigheden waar iedereen van ons van op de hoogte moest zijn</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">, zo vonden wij. We vervingen derhalve het woord Pool voor het woord fiets en brachten te pas en te onpas verslag uit van de strapatsen van onze buitenlandse gasten. Alexandra, die we na een dag of wat Ola mochten noemen, kwam ook aan de beurt. Op een avond leek ze behoorlijk dronken te zijn. Ze zwalkte een beetje en sprak wat luider dan ze tot dan toe deed. Een vriend van mij maakte mij erop attent. 'Je fiets is dronken, man, kijk.' Ik lachte en keek, recht in Ola's </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">ogen. Die logen er niet om.</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> Ze had de boodschap begrepen.</span></div>
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{1b9793a3-45c2-4172-8cf3-d5f8159be034}{109}" paraid="743345576" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> </span><span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"> </span></div>
</div>
<div class="OutlineElement Ltr SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; font-family: 'Segoe UI', Tahoma, Verdana, sans-serif; font-size: 8px; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative;">
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{9ab4ee56-eec3-4170-9459-db3055ee8419}{218}" paraid="493754862" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;">Met knikkende </span><span class="SpellingError SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; background-image: url(data:image/gif; background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom-color: transparent; border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; padding: 0px;">knieen</span><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> stapte ik uit de bus. Ik zocht naar de </span></span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">ogen van Ola. Zou ze nog boos zijn?</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> Sinds de </span><span class="SpellingError SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; background-image: url(data:image/gif; background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom-color: transparent; border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; padding: 0px;">genante</span><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> gebeurtenis in Tilburg had ze niks meer tegen me gezegd, en ik niet tegen haar. Ze nam me vast </span><span class="SpellingError SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; background-image: url(data:image/gif; background-position: 0% 100%; background-repeat: repeat-x; border-bottom-color: transparent; border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; margin: 0px; padding: 0px;">vanalles</span><span class="NormalTextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: inherit; margin: 0px; padding: 0px;"> kwalijk; gelijk had ze. Ik had mijn excuses moeten aanbieden, op zijn minst </span></span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">voor mijn schaapachtig gelach maar eigenlijk voor alle keren dat ik zelf</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> het woord fiets gebruikt had</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">. Nu ging dat niet meer, nu waren we in een andere omgeving, in haar omgeving, de afstand naar de</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> gebeurtenis was te groot geworden. Ik moest het nu maar over me heen laten komen. </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">Ola stond vooraan in de menigte wachtende leerlingen en docenten. Ze lachte. Ik realiseerde me dat ik haar voor het eerst zag lachen. Ze zwaaide vrolijk. Achter haar stond een man die niet op haar leek maar wel overduidelijk haar vader was. Ook hij zwaaide. Ik snapte er niets van. Ergens was ik opgelucht, maar tegelijkertijd vreesde ik een afstraffing, een week vol zorgvuldig voorbereide wraakacties.</span><span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"> </span></div>
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{9ab4ee56-eec3-4170-9459-db3055ee8419}{218}" paraid="493754862" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></div>
</div>
<div class="OutlineElement Ltr SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: white; clear: both; cursor: text; direction: ltr; font-family: 'Segoe UI', Tahoma, Verdana, sans-serif; font-size: 8px; margin: 0px; overflow: visible; padding: 0px; position: relative;">
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{f8e5b5fb-a717-4afd-9a5b-96a8e3123e82}{112}" paraid="207906040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">De week vloog voorbij. Ik genoot van alle momenten in Polen. Ondanks de totaal andere cultuur</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> heb ik me z</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">elden ergens zó welkom gevoeld, ben ik niet vaak met meer warmte benaderd dan in Czechowice</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">, bij Ola en haar ouders</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">. Ze hadden het bepaald niet breed, konden zich weinig veroorloven, maar ze probeerden er steeds weer voor te zorgen dat ik me op mijn gemak voelde</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">. Dat dat niet altijd lukte, had te maken met </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">het contrast</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL"> tussen Ola's gastvrijheid en mijn gebrek eraan, dat in mijn hoofd almaar groter werd</span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">. Ik schaamde me, met terugwerkende kracht, steeds meer voor mijn egocentrische houding in Nederland. </span><span class="TextRun SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;" xml:lang="NL-NL">Toen ik aan het einde van de geweldige week afscheid nam, bood ik alsnog mijn excuses aan voor die ene avond. Ola zei dat ze het allang weer vergeten was, dankzij de leuke week in Polen. Hopelijk was dit inderdaad zo. Toch ging ik met een dubbel gevoel naar huis. Ik wenste dat ik die eerste week nog eens over mocht doen.</span></div>
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{f8e5b5fb-a717-4afd-9a5b-96a8e3123e82}{112}" paraid="207906040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;"><br /></span></div>
<div class="Paragraph SCX120608530" paraeid="{f8e5b5fb-a717-4afd-9a5b-96a8e3123e82}{112}" paraid="207906040" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; background-color: transparent; color: windowtext; font-size: 6pt; padding: 0px; vertical-align: baseline; word-wrap: break-word;" xml:lang="NL-NL">
<span class="EOP SCX120608530" style="-webkit-tap-highlight-color: transparent; -webkit-user-drag: none; -webkit-user-select: text; font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 19px; margin: 0px; padding: 0px;">Morgen komen er 23 leerlingen en drie docenten uit Augsburg naar Nederland. Mijn wens gaat in vervulling.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-62011867749347040202015-02-26T06:42:00.002-08:002015-02-26T07:33:26.926-08:00... word ik beoordeeld.<div class="MsoNormal">
Vanaf eind maart houden leerlingen uit 5 vwo hun referaat. Een
referaat klinkt als iets wat je voorgeschoteld krijgt op een congres. In de
naam schuilt de verwachting van een hoorcollege of iets groters nog. Het
referaat, daar reserveer je een middag voor, en je zorgt voor koffie in de pauze.
Op school is het referaat na een kwartier voorbij. Er passen er drie in een
les. En na de les is er pauze, of nog een les. Het referaat wint het van de
spreekbeurt op één onderdeel: de bronnen die gebruikt worden zijn van
wetenschappelijk of populairwetenschappelijk niveau. Dat betekent eigenlijk
zoveel als ‘geen Wikipedia’. Het onderwerp kiezen de leerlingen zelf. Het is
iets wat behoort tot de Nederlandse literatuur of taalkunde – dat wel. De referaten
en hun presentatoren worden door mij en een aantal leerlingen beoordeeld op
inhoud, structuur, houding, stemgebruik en taalgebruik.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Er zijn nog geen referaten geweest. Wel hebben de leerlingen
al zo’n 42 lessen kunnen kijken en luisteren naar referaten van mij, over
onderwerpen waar ik zogenaamd veel van weet. Ik ben daarbij – dat denk ik
tenminste – beoordeeld. Hoe zou ik ervan afgebracht hebben? </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik weet niet uit mijn hoofd wat een onjuiste beknopte bijzin
is, maar als ik het boek opensla en de theorie doorlees, kom ik een heel eind.
In de les weet ik de regels van de onjuiste beknopte bijzin over te brengen.
Het gaat mis bij het bedenken van voorbeeldzinnen. Ik bedenk bij alle
onderwerpen voorbeelden die een andere theorie ondersteunen of juist het
tegenovergestelde aantonen van het zojuist uitgelegde. Daarmee zaai ik zoveel
verwarring dat ik vervolgens regelmatig de uitleg in zijn geheel over doe. Om
bij het voorbeeld van de onjuiste beknopte bijzin te blijven: ik schrijf zonder
aarzeling een zin met een juiste beknopte bijzin op het bord, om daarna hartstochtelijk
op zoek te gaan naar de onjuistheid. Ik kan zo gauw even geen voorbeeld bedenken,
maar het is echt zo.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Elke les duurt 70 minuten. In de vijfde klas kom ik vaak
hijgend binnen, tien minuten te laat, met als excuus een levensgrote laptopkar,
die ik met horten en stoten het lokaal in pers. ‘Aanvallen!’ roep ik opgelucht
als ik vijf minuten later met de sleutel, die ik vergeten was op te halen, de
kar heb ontgrendeld. Snel schrijf ik de planning op het bord. Ik heb voor de
uitleg zeker een kwartier nodig. Dat kwartier wordt al snel een half uur. De
leerlingen kunnen nog twintig minuten op zoek gaan naar bronnen voor hun
referaten. ‘Maar jullie hebben in ieder geval gezien hoe snel een kwartier
voorbij is’, zeg ik, in de ijdele hoop daarmee iets van de schade te herstellen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik ben vaak vrolijk, hoor ik van leerlingen. Dat ik ook wel eens moe ben of me zorgen maak wordt niet of nauwelijks opgemerkt. Dat zal iets met mijn houding te maken hebben. En met de
leerlingen, die supergoed zijn in het tijdelijk wegnemen van de meest hardnekkige klachten.
Wat verder opvalt aan mij, denk ik, is mijn voortdurende gepluk aan spullen. Er
gaat geen les voorbij zonder dat ik iets kapot maak. Meestal zijn het
bordstiften. Tijdens het praten wapper ik bovendien als een opgevoerde ventilator
met mijn handen, zo fanatiek dat ik wel eens spierpijn heb als ik thuis kom – daar
heb ik geen sportschool voor nodig. De laatste tijd ga ik steeds vaker even
zitten, in de klas, omdat ik moe word van al het bewegen of omdat ik merk dat
de leerlingen moe worden van al mijn bewegen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Volgens mij heb ik een harde stem, volgens mij ook een
duidelijke. Maar wat ik ook nog steeds heb is de baard in mijn keel. Daar hoor
ik al een jaar of tien vanaf te zijn, maar ik ben ermee getrouwd, zo lijkt.
Zeker ’s ochtends vroeg, als mijn stem klinkt als een vastgelopen vaatwasser,
heb ik veel uitschieters, die ik probeer te camoufleren door op de toon van de
uitschieter door te praten, net alsof dat mijn eigen stem is, of dat er een
reden was om uit te schieten. Daarnaast hoor je aan mijn stem dat ik niet uit
Wageningen kom, al is het verschil in accent niet zo groot. Leerlingen kunnen
in ieder geval horen dat ik uit Nederland komt, in tegenstelling tot die op
mijn vorige school, in Bussum, waar ik voor een onverstaanbare Belg werd
versleten. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mijn taalgebruik kan nog wel wat vlotter. Dat ik twee keer
zo lang als nodig/gepland bezig ben met uitleggen of instructies geven komt
onder meer door mijn hardnekkige behoefte om foutloos te formuleren. Daardoor laat
ik in gedachten vele woorden, uitdrukkingen en formuleringen passeren voordat
ik de beste van deze kies en hardop uitspreek. Dan nog glipt er dikwijls iets
kroms of fouts tussendoor. Als ik dat hoor, voel ik me genoodzaakt om de fout
te herstellen, waarna ik een paar minuten bezig ben daarmee en met het
uitleggen van de reden waarom de fout fout is. Daarna weet ik vaak niet meer
waar ik gebleven was. Ik probeer een voorbeeld hiervan te geven, maar ik kom er
zo gauw niet op.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Alles bij elkaar opgeteld kom ik hopelijk uit op een goed
cijfer, maar als dat er niet in zit prijs ik me gelukkig met de gedachte dat ik
mijn referaat eindeloos kan herkansen.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-77471897265848380312015-02-13T10:17:00.003-08:002015-02-13T10:20:30.265-08:00... weet ik het niet meer.<div class="MsoNormal">
In kwt (keuzewerktijd) zijn leerlingen veertig minuten bezig
met huiswerk, leerwerk of ander werk voor school. Bij mij gaan ze op maandag
allemaal met Nederlands aan de slag, want dan zijn er tutoren uit
de bovenbouw, en op woensdag met een vak naar keuze. Tot zover de theorie. In
de praktijk zie ik op maandag ook andere vakken voorbijkomen en op beide
dagen zitten er leerlingen niets te doen. Die leerlingen probeer ik op allerlei
manieren aan het werk te zetten. Eén ervan is om ze op weg te helpen. ‘Ik snap
het niet.’ ‘Ik help je.’ Vaak stuit ik dan op begrippen die ik in de onderbouw
voor het eerst en voor het laatst heb gelezen: loefzijde, lijzijde, kilojoule, tangens, pleistoceen, imparfait, amoebe. Soms kom ik nog in de
buurt van de betekenis, maar vaak heb ik geen idee meer. ‘Mag ik op mijn
telefoon opzoeken wat het betekent?’ Omdat ik dan meestal net zo graag als – of
liever dan – de leerling wil weten wat het is, mag het. Vervolgens zit
diezelfde leerling de rest van het uur op zijn telefoon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het is tijd voor een opfriscursus. Wat weet ik allemaal? Wat
heb ik op school geleerd? Oké, ik heb er leren denken, kijken, luisteren,
lezen, spreken, ervaren, werken, samenwerken, leren, maar welke begrippen heb
ik geleerd, welke theorieën, welke (historische) feiten?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De hefboomconstructie, bij techniek. Ik weet nog precies wat
de opdracht was: bouw een brug, samen met drie andere leerlingen. Er moet een
schoolboek op kunnen rusten. Ik weet ook nog hoe belangrijk ik het vond om in
het leuke groepje terecht te komen, dat dat lukte, dat we de opdracht niet
begrepen, omdat we niet naar de uitleg maar naar elkaar hadden geluisterd. En
dat we moesten nablijven om de brug die nog geen bladzijde kon dragen opnieuw
te bouwen. Dat alle andere groepjes al klaar waren en dat we door aandachtig
naar het beste exemplaar te kijken onze eigen, nieuwe brug konden bouwen. Met
een hefboomconstructie. Het werd een kopie van de brug waarvoor de fanatieke makers
een 8 hadden gekregen. Net als wij. Voor vragen over de hefboomconstructie moet
ik dus de contactgegevens van die vier oud-klasgenoten hebben. Dat moet te
regelen zijn.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Atjeh. Een rare naam voor een stad in Indonesië. Daar was
iets mee, met Atjeh, en met Indonesië, dat hadden we bij geschiedenis geleerd.
Nederland had daar een rol in gespeeld, in dat er daar iets mee was. In Atjeh
was er onrust. Er waren gevechten, er was oorlog, dacht ik. We keken een film
over de oorlog in Atjeh. Het waren nare beelden. Ik keek van de film naar mijn
vrienden, die niet naar de film keken maar naar elkaar en één voor één de naam
Atjeh uitspraken. ‘Atjuhhhhhh, kom je eten!’ ‘Atjeh vergeet je boterhammen!’ De
docent reageerde niet; hij had geen tijd om in te grijpen of ons een preek te
geven. Op de videorecorder zagen we dat de film nog één minuut langer duurde
dan de les. De weg lag open voor nog een Atjeh-grap, nu één van mij: ‘Atjeh
Tjampoer!’ riep ik. Het was de verkeerde Atjeh-grap. Ik moest een opstel
schrijven over de rol van Nederland in Zuidoost-Azië. Dat opstel heb ik nog,
dus alle vragen over Nederlands-Indië kan ik beantwoorden.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Plukkumpuf. Een afkorting van het woord plusquamperfectum,
verzonnen door onze docent Latijn, om de dode taal een beetje te verlevendigen.
Plukkumpuf stond voor de voltooid verleden tijd. In het lokaal van Latijn, waar
altijd alle ramen wagenwijd open stonden om ons denkvermogen optimaal te stimuleren,
maakte onze docent rondjes langs alle leerlingen wanneer er teksten vertaald
moesten worden. Iedereen kreeg steeds één woord dat door hem of haar ter plekke
van een vertaling voorzien moest worden. Na elke zin stelde de docent een
aantal vragen over de naamvallen en tot slot de vraag in welke tijd de zin
stond. Dan kreeg één van ons nogmaals de beurt om een antwoord te geven,
behalve als de vraag beantwoord moest worden met plukkumpuf, dan konden we de
spanning even van ons afschudden en riepen we met zijn allen tegelijk,
opgelucht: plukkumpuf! </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Afzetgebied. Een opdracht over ruimtelijke ordening die door
onze docent aardrijkskunde werd omschreven als een vrije opdracht. Hij deelde
plattegronden uit van een verzonnen stad en in die stad moesten inrichten met
winkelstraten, kerken, wegen, stations, parken en woonwijken. De docent
grijnsde bij het uitleggen van de opdracht en waarschuwde ons voor ‘al te
opportunistische keuzes’. Omdat wij bij Nederlands nog niet aan het woord
‘opportunistisch’ waren toegekomen, kreeg elk huizenblok van ons een eigen
station, twee Macs, een voetbalclub, een tennisclub en een Intertoys die
uitsluitend playstationspellen verkocht. Tijdens de laatste les waarin we aan
de opdracht gingen werken legde de docent ons het begrip ‘afzetgebied’ uit.
Onze plattegrond kon de prullenbak in. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De ondergeschikte bijwoordelijke bepaling.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-89250180013347411802015-02-08T12:21:00.003-08:002015-02-08T12:50:14.356-08:00... kijk ik met weemoed terug.<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #141823; mso-bidi-font-family: Helvetica;">Binnenkort worden bij ons op school de pws’en ingeleverd.
Pws. De eerste keer dat ik het woord hoorde dacht ik dat het iets
app-taalachtigs was, één van de eerste bewijzen dat ik oud of in ieder geval
ouder word. Niets bleek minder waar. Pws stond voor profielwerkstuk en dat
kende ik nog goed: ik zat in de zesde toen het voor het eerst op het programma
stond. Profielwerkstukken moesten (op mijn school) gemaakt worden door twee
examenleerlingen. Zij deden samen onderzoek naar een verschijnsel dat ondergebracht
kon worden bij twee schoolvakken. Wat er precies onderzocht ging worden, dat
mochten we zelf bepalen. De vriend met wie ik het werkstuk maakte zag ik op
school alleen tijdens pauzes en drama. Een combinatie daartussen was
uitgesloten, maar met drama waren we in ieder geval al op de helft.</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de derde klas hadden we Nederlands van een leuke docent:
meneer Otten. We hadden meneer Otten maar één jaar, omdat hij zich dat jaar
inschreef voor Camaretten en tijdens de prijsuitreiking een nieuwe carrière van
start zag gaan. Wij bleven met lege handen achter, totdat twee van ons, drie jaar
later, gingen nadenken over een onderwerp voor ons profielwerkstuk en de naam
Jochen Otten boven kwam drijven. Hij had inmiddels een eigen programma en trad
daarmee op in heel Nederland. Ik werkte bij de schouwburg en wist dat er ook
daadwerkelijk mensen naar de voorstelling van meneer Otten kwamen, mensen die
hem nog nooit hadden gezien. Ik was er ook een keer geweest en ik was toen erg trots
op het feit dat de man om wie iedereen hard moest lachen een jaar lang mijn
docent Nederlands was geweest. Jochen Otten werd ons onderwerp. De koppeling
met drama lag voor de hand, evenals die met Nederlands, het vak dat meneer
Otten gedurende een jaar aan ons had gegeven. Maar wat moesten we in hemelsnaam
gaan onderzoeken?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
We besloten dat een beetje in het midden te laten. Onze
begeleider, die net zo weinig ervaring met profielwerkstukken had als wij,
stemde ermee in dat wij een bezoek gingen brengen aan Jochen Otten en dat we op
basis van dat bezoek onze hoofd- en deelvragen zouden opstellen. Zo gezegd, zo
gedaan. Met de spanning van een zelfbedacht schoolreisje in de benen togen we
naar Amsterdam, waar meneer Otten woonde, zoals het een echte artiest betaamt.
Hij deed de deur voor ons open voordat wij die gevonden hadden. Hij woonde op
de tweede verdieping. Hij was net zo aardig als drie jaar geleden of misschien
nog wel iets aardiger; we mochten hem Jochen noemen. Hij vroeg ons of we koffie
wilden. Wij op onze beurt lieten geen kans onbenut om als doorgewinterde
onderzoekers over te komen, dus we namen ieder twee koppen zwarte koffie.
Terwijl we naar zijn imposante boekenkast keken, vroeg Jochen ons ineens wat we
eigenlijk kwamen doen, en wat precies een profielwerkstuk was. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dankzij Jochen Otten hadden we aan het einde van de dag een
hoofdvraag, vier deelvragen, tien cabaret-DVD’s en twintig geschikte secundaire
bronnen. We gingen onderzoek doen naar het taalgebruik van cabaretiers en
gingen daarbij met name letten op stijlfiguren waar we allebei werkelijk nog nooit
van gehoord hadden. Volgens Jochen zouden we ze regelmatig aantreffen, als we
alle DVD’s maar in zijn geheel zouden bekijken, een vooruitzicht waar we beiden
prima mee konden leven. In de trein op weg naar huis keken we genoegzaam naar de
twee door Jochen Otten volgeschreven A4-tjes. Het handschrift van onze
oud-docent zou door onze begeleider, die relatief nieuw was op school, nooit herkend
worden, en dus lieten we tijdens de volgende bespreking met ongepaste trots de blaadjes
zien. Onze begeleider vond het een goed doordacht plan en we mochten aan de
slag. ‘Weten jullie zeker dat jullie voldoende materiaal hebben?’ vroeg ze ons
nog, terwijl we al met één been in de gang stonden. ‘Ja, dat moet lukken’,
zeiden we, terwijl we dachten aan de enorme voorraad van Jochen en zijn aanbod
om zo vaak als we wilden nieuwe DVD’s te komen halen. Dezelfde week nog hadden
we ons profielwerkstuk af.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-83951239625296966802015-01-27T07:16:00.002-08:002015-01-27T08:02:59.783-08:00... zal ik het nooit meer doen.<div class="MsoNormal">
Vandaag zijn er geen lessen maar toetsen: herkansingen.
Herkansingen worden, net als normale toetsen, door de vakdocenten klaargelegd
in het studiehuis. Ze zitten per klas en per vak verpakt in een envelop, die
kort voor de afname opgehaald wordt door de surveillant. Op de envelop staat
welke toetsen erin zitten, en hoeveel, en wat leerlingen wel en niet mogen
gebruiken tijdens het maken. Ook zit er in sommige enveloppen een aanwezigheidslijst,
zodat de surveillant snel kan zien wie er wel en niet zijn. In de enveloppen
die ik heb klaargelegd zitten geen aanwezigheidslijsten. Wel staat er bovenaan
elke toets de naam van de leerling voor wie hij bestemd is. De lijsten zou ik
er op een later moment nog bij doen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik surveilleer bij een groep waaruit ik geen enkele leerling
ken. Als ik de envelop openmaak en zorgvuldig stapels maak van de inhoud, in de
hoop een getypte leerlingenlijst tegen te komen, hoor ik de bel. We moeten
beginnen. Ik kijk naar de toetsen. Ik zie opgaven over (voor mij) zulke
onbegrijpelijke zaken, dat ik zelfs niet met zekerheid durf te zeggen welk vak
het is. Ik houd het op natuurkunde. Ik kijk nog eens en zie dan tot mijn
opluchting dat op de bovenstaande toets in grote, goed leesbare letters de naam
van de herkanser te lezen is. ‘Anna de Beer!’ Ik begin met volle overtuiging
aan de namenronde. ‘Het is Anne, meneer, en De Boer.’ ‘Maar hier staat Anna de
Beer’, reageer ik, in de hoop dat Anna bijdraait. ‘Ik heet toch echt Anne’, zegt
Anne. ‘Oké, vooruit dan’, zeg ik, en ik denk aan hoe belachelijk die opmerking
is.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tijdens het oplezen van de volgende namen kom ik erachter
dat de blauwe pen een kort leven beschoren was. Misschien had de docent hem aan
iemand uitgeleend. Hoe dan ook, hij werd vervangen door een rode. Deze pen
produceerde dunne, steeds vager wordende lijnen. Hij was op of in ieder geval bijna
op. De docent had haast; hij besloot het restant van de namen met de steeds
heviger protesterende rode pen op te schrijven. Hij moest er nog een stuk of
twintig. Ik nu ook. De eerste naam is meteen een onmogelijke. Na lang kijken besluit
ik het maar te proberen. ‘Frankje’, zeg ik, zo aarzelend dat ik direct hoop dat
er niemand daadwerkelijk zo heet. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Fraukje reageert. Ze moet lachen. Ze is nog nooit Frankje
genoemd. ‘Ik hoop dat het ook niet meer zal gebeuren, Fraukje’, zeg ik. ‘De
volgende is… Rente?’ ‘Jente, meneer!’ Jente vindt het niet leuk dat ik haar
Rente noem, misschien denkt ze dat ik het met opzet doe. Ik verontschuldig me en
denk aan hoe vervelend ik het zelf vond als een surveillant bij het doornemen
van de aanwezigheid vroeg of ‘Mieke’ er ook was. In het klassenboek had de ‘i’
in mijn naam zo’n grote lus gekregen dat je er met een beetje fantasie
inderdaad een ‘e’ achter kon denken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
‘De laatste namen lees ik fluisterend op, in de hoop dat
niemand me hoort maar ik wel kan zien naar wie de toets moet. ‘Hijs?’ Ik kan er
niets anders van maken, ook niet als ik langer lees of van rechts naar links, of
als ik het blad ondersteboven houd. ‘Grappig hoor, meneer’, zegt Thijs Kraan, onwetend
over het feit dat ik nog niet eens aan zijn achternaam begonnen was. Als ik weer
naar zijn toets kijk zie ik ineens, heel licht, een ‘T’ verschijnen, alsof de
vakdocent die er ter plekke bij schrijft en daarmee alle schuld in mijn
schoenen schuift. Ook aan Thijs bied ik mijn excuses aan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Als iedereen zijn of haar toets heeft, zie ik dat er na de
bel al tien minuten zijn verstreken. Het zweet gutst over mijn voorhoofd. Ik
denk met een bezwaard gevoel aan de surveillant die zich zojuist heeft gebogen
over de door mij opgeschreven namen. Of zou die nog bezig zijn?</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5563501798919888465.post-46678656169073340182015-01-23T07:57:00.001-08:002015-01-23T09:05:59.586-08:00... wil ik (nog steeds) uitslapen.<div class="MsoNormal">
Toen op 1 januari 2000 de wereld nog bestond was er geen
ontkomen aan: ik zou datzelfde jaar nog naar een nieuwe school gaan, een nieuwe
school in een nieuwe stad, Tilburg, waar ik tot dan toe alleen kwam om te
winkelen of te hockeyen. Ik ging toen nog elke dag op skeelers naar school, soms
samen met een vriend uit de straat, en soms ook zijn broertje en zusjes. Dan
deden we nog een demonstratief rondje op het schoolplein en dan kon de dag wat
ons betreft beginnen. Onze skeelers waren die maanden bezig aan een
afscheidstournee: de weg naar Tilburg was weliswaar geasfalteerd maar ook een
kilometer of tien lang en vol met roekeloos fietsende scholieren die ons onder
de voet/skates zouden lopen/fietsen. Ik zou na de zomer ook zo’n fietser worden,
of ik wilde of niet.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
De eerste weken stond ik om zes uur op; ik liet niets aan
het toeval over. Na een nauwkeurig voorgeprogrammeerd half uur was ik klaar om
te gaan. Meestal deden Bassie en Adriaan – mijn eerste ervaring met nostalgie –
het overbruggende werk, soms moest de Playstation eraan te pas komen. Weer een ellenlang
durend half uur later reed ik aan (dat kan alleen in Brabant) en weer een half
uur later arriveerden we op school, helemaal buiten adem van de onnodige haast
en de nodige zenuwen. De school lag er om half acht ’s ochtends nog donker en
onbewoond bij. Wij haastten ons desalniettemin naar binnen en gingen zo snel
als onze zware tassen het toelieten met onze rug tegen de deur van het
klaslokaal zitten waarin we het eerste uur les hadden. Vanaf dat moment kon ons
niets meer gebeuren.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
In de weken en jaren die volgden veranderden de aanrijd- en
aankomsttijden ingrijpend. Ook gingen we niet meer met onze rug tegen de deur
van het klaslokaal zitten. We zaten voor het eerste uur begon in de aula en
keken om ons heen naar andere leerlingen, die na de bel één voor één, of groep
voor groep, naar hun lokaal liepen. We keken zoals druk kletsende bezoekers van
de schouwburg kijken naar andere bezoekers, die de zaal in lopen, omdat zij
geen belangrijkere dingen meer te doen hebben, omdat zij niet midden in een
gesprek zitten. Wij wisten precies hoeveel tijd er tussen de eerste en tweede
bel in zat en hoeveel tijd er tussen de aula en ons lokaal in zat. We stormden dan
triomfantelijk in het geluid van de bel het lokaal binnen, voorbij de docent,
die ons opwachtte, met zijn rug tegen de deur.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wat niet veranderde was de verdovende moeheid die me
standaard overviel als ik het lokaal in liep dat die dag bovenaan mijn rooster
stond. Ik moest dikwijls met mijn ogen knijpen om te zien wie er allemaal nog
meer in het lokaal zaten, soms om te contoleren of ik wel goed zat. Mijn wazige
blik ging gepaard met een lamlendig gevoel in mijn buik en slappe, onwillige
spieren. De warme damp die opsteeg uit de radiator en door ons van een niet
altijd even aangename geur werd voorzien, maakte ademhalen nagenoeg onmogelijk.
Vaak kon ik pas na het derde of vierde uur een beetje helder denken, als ik
buiten wat zuurstof of bij de catering wat energie had bijgetankt. In de eerste
uren heb ik zóveel dingen niet geleerd. Soms, als ik thuis mijn aantekeningen
van die dag teruglas, moest ik concluderen dat ik niet eens echt wakker was
geweest, die ochtend. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Inmiddels gaat de wekker weer zo vroeg als hij veertien jaar
geleden ging. Nu is het eerste half uur allerminst voorgeprogrammeerd, waardoor
er vaak een tweede nodig is. Om kwart over zeven rijd ik aan, of beter gezegd:
stap ik in. Drie kwartier later ben ik op school. Ik probeer in mijn lokaal te
zijn voordat de eerste leerlingen met hun rug tegen de deur gaan zitten, om de
boel rustig op te starten, maar dit lukt vrijwel nooit. Tussen acht uur en half
negen vergeet ik kopieën, mijn tas, mijn koffie, of ik koffie bij me had, of ik
een tas bij me had, waar mijn sleutels zijn, waarom ik de trap naar de tweede
verdieping op liep en welke dag het is. Om half elf word ik wakker en vraag ik
me af wat ik in godsnaam de afgelopen twee uur gedaan heb. Op mijn rooster staat
dat ik die dag om half drie uit ben. Ik denk na over wat ik ga doen als ik
thuiskom. Er ligt nog veel werk, maar dat kan ook na het eten. Ik ga misschien
even een paar uur op bed liggen.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/18314177672873829558noreply@blogger.com0