Terwijl
Nederland in de ban is van de aanstaande wereldkampioen Nederland en de
vakantieplannen niet van de steeds blauwer wordende lucht zijn, blik ik in
plaats van vooruit liever even terug. We hebben nog niks, maar ik had wel wat,
en wat voor wat!
Ik had
bijvoorbeeld een eerste klas. Dit was klas 1hv1; de mentorklas. Het was niet
alleen mijn mentorklas, maar ook die van een collega. Met zijn tweeën waren we
getuige van de letterlijke en figuurlijke groeispurten van ‘onze’ 27 leerlingen.
Onafhankelijk hiervan was en bleef 1hv1 een energieke klas, een eerlijke klas en boven alles een
sociale klas. Vele leuke en minder leuke gebeurtenissen hebben de klas gevormd
en de manier waarop de leerlingen met alle veranderingen zijn omgegaan is
bewonderenswaardig. Ze toonden zich erg betrokken bij school, de klas en elkaar
en verdienen een groot compliment voor hun aandeel in de totstandkoming van
klas 1hv1, volgend jaar klas 2hv1.
Een andere
klas die ik had - wat een hebzucht - was klas 2g3. Klas 2g3 nam ik eind oktober
over van een collega. Ik raakte een fijne, zeer heterogene groep (klas 1hv2) kwijt
en kreeg daar een fijne, zeer homogene groep voor terug. De leerlingen uit deze
klas waren op elkaar ingespeeld en dachten als één persoon met me mee als het
ging om de invulling van lessen. Ze waren bereidwillig en kritisch, een combinatie waarvan ik vaak dankbaar gebruikmaakte. De leerlingen uit klas 2g3 zijn dit jaar
overspoeld met spelletjes, experimentele opdrachten, flipping the classroom,
keuzeprogramma’s, noem maar op. Als ik de komende jaren in andere klassen het
grote grammaticakwartetspel of iets vergelijkbaars organiseer, zal ik altijd
aan hen terugdenken.
Dan klas
4v5. Klas 4v5 bestond aan het begin van dit schooljaar uit 34 leerlingen, van
wie ik er al een paar kende uit de derde klassen van vorig jaar. Dus begon ik na
een uitgebreide voorstelronde vol goede (over)moed aan een namenrondje, met de
belofte te trakteren bij vier of meer fouten. Al na de eerste vijf leerlingen had ik het maximum bereikt. De traktatie zette de toon voor het jaar dat volgde. De
sfeer in klas 4v5 was altijd goed, soms zo goed dat ik even vergat dat er ook
nog wat gedaan of geleerd moest worden. De leerlingen stelden zich open op en
hielden rekening met het feit dat het voor mij af en toe nog een beetje zoeken
was. Op het einde van het jaar hebben ze met hun positieve beoordeling
bijgedragen aan mijn contractverlenging en, nog veel belangrijker, aan mijn
zelfvertrouwen.
Datzelfde geldt voor de leerlingen uit klas 5v1. Deze bijna volwassen
leerlingen lieten vrijwel direct merken dat ze de nog
niet zo heel lang volwassen nieuweling vanzelfsprekend als hun docent
beschouwden. Het duurde voor mij iets langer voordat ik hun voorbeeld volgde – ik
moest in het begin erg wennen aan de lengte, de lage stem of de herkenbare
interesses van sommige leerlingen. Gedurende het hele schooljaar heeft klas 5v1 aan
mijn kant gestaan, ook als ik er af en toe naast zat of het even niet wist. Dan
zag ik hoe leerlingen het opmerkten en zich vervolgens inhielden, om niet teveel van
de wijs te brengen. Dit had als effect dat ik steeds meer (fout) durfde te doen
en steeds meer aandacht kon besteden aan hen, in plaats van aan mezelf. Ik heb de leerlingen uit 5v1 hierdoor steeds beter leren kennen. Hopelijk kan ik daar volgend jaar mee doorgaan.
Nu ben ik toch aan het vooruitkijken. Vooruit: Nederland wordt uitgeschakeld in de halve finale, of in de finale, of ze worden wereldkampioen. Ik heb eigenlijk geen idee. En over exact een jaar schrijf ik weer zo'n stukje, over dezelfde klassen, of over andere. Daar ben ik van overtuigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten