Of ik me wil
legitimeren. Liever niet. Het moet. Ik ben 25. Het moet. Ik geef les. Het moet.
Aan leerlingen die probleemloos drank kopen. Het moet. Ik had hun va... Oké. Terwijl
ik aan iedereen om me heen duidelijk maak dat ik 25 ben, graai ik verbeten in
mijn tas. Ik heb sinds kort mijn rijbewijs in mijn tas zitten, in het voorvak,
speciaal voor dit soort gevallen (mijn laatste autorit kan ik me niet meer
herinneren). Het is een grote roze flap, zo een die alleen nog circuleert onder
bestuurders die tussen 2004 en 2006 examen hebben gedaan – toch? De dag dat ik
hem in de wacht sleepte werd beëindigd met flessen sterke drank; zelfstandig
aangeschaft, zonder rijbewijs. Aan de andere kant van de lopende band worden
rekensommen gemaakt. ‘Oh, u bent inderdaad 25. Ja, ziet u. Dan is legitimatie
nog net verplicht. Kijkt u eens.’ Ik werd in eerste instantie dus niet geloofd.
De onlogica van het hele gebeuren dringt pas later tot me door: dan had ik toch
gezegd dat ik 26 was? Waarom deed ik dat niet eigenlijk? Of zou ik dat dan ook
moeten bewijzen? Wat een rare regel is het ook.
Een leerling
in de aula roept mij. Ik roep terug. Dat is niet genoeg. Of ik even wil komen.
Ik kom. De leerling vertelt een verhaal. Het is een grappig verhaal, over een
onderwerp dat in de les behandeld is. Ik ben trots, helemaal als ik zie dat
zijn vrienden, die niet bij hem in de klas zitten, meeluisteren. Op mijn beurt vertel
ik een grappig verhaal dat een beetje op lijkt op het verhaal van de leerling.
De leerlingen lachen, ongedwongen – zo lijkt het. Ik ben wederom trots. In een
vlaag van overmoed sla ik de leerling die ik ken amicaal op de schouders en
wens hem en zijn vrienden een fijn weekend. Ze kunnen het gelukkig waarderen en
wensen me hetzelfde. Ik vlieg naar de uitgang, op weg naar een onbezorgd,
zonovergoten weekend. Net voordat ik de schuifdeuren door zweef, word ik opnieuw
geroepen, nu door één van mijn mentorleerlingen: ‘Waren dat je vrienden of je
leerlingen?’ vraagt ze, terwijl buiten de zon achter de wolken verdwijnt. ‘Dat
waren mijn leerlingen’, antwoord ik. Onbewust leg ik de nadruk op waren. ‘Oh’,
luidt haar veelbetekenende reactie.
Over twee
weken word ik weer een jaar ouder.
Echt waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten