Jullie hebben
‘t ontdekt! Mijn blog! Oh nee! Oh ja! Ik hang. Ik kan op zoek gaan naar een
nieuwe school. Toch? Of valt het mee? Eén voor één heb ik mijn stukjes teruggelezen,
zoals ik twee weken geleden één voor één mijn lessen terugkeek. Met moeite lukte het me om er tien te lezen, mezelf wijsmakend dat ze door iemand anders
geschreven zijn. De schade viel mee. Toch? Of hebben jullie iets kunnen ontdekken,
iets wat jullie niet of juist heel graag wilden weten, iets lelijks over jullie
of juist iets geheims over school? Ik ben benieuwd. Als het goed is niet. Ik
denk namelijk zelden iets lelijks over jullie - echt - en school
kennen jullie van binnen naar buiten. Toch? Of zit ik ernaast? Ik vind het leuk
dat jullie mijn stukjes lezen! Ze gaan immers vrijwel altijd direct of indirect
over jullie. Deze keer niet; dit stukje is niet over jullie, maar voor jullie
geschreven. Als dank voor jullie interesse. Ik ben benieuwd wat jullie ervan
vinden.
Allereerst
wil ik mijn waardering uitspreken voor het feit dat jullie zeventig minuten
achter elkaar op een stoel kunnen blijven zitten. Dat een aantal van jullie
daar mijn bureaustoel voor nodig heeft, neem ik met veel begrip op de koop toe.
Bovendien: ik doe toch niets met een bureaustoel, behalve aan de bekleding ervan
plukken. Ik kan nog geen drie seconden achter elkaar stilzitten – alsof jullie
dat nog niet weten. Iets anders wat jullie beter kunnen dan ik, is op tijd komen.
Dat doen jullie allemaal, elke les. ‘Zoals het hoort’, hoor ik mensen weleens
zeggen. Ik vind het razend knap. Het hoort misschien wel, maar ik vind het een
moeilijke opgave, elke les op tijd zijn. En ik heb geen kluisjes en volle trappen
die me hierin (extra) belemmeren. Ik zou dus eigenlijk eerder in het lokaal
moeten zijn dan jullie. Geef me dan ook eens de kans daarvoor!
En dan de torenhoge
tolerantiegrens die jullie erop nahouden. Jullie kijken op niemand neer, ook
niet als iemand dertig centimeter en vijf jaar jonger is. Iedereen hoort erbij.
Dat vind ik geweldig om te zien, als ex-leerling van de school waarop je als
brugklasser met professionele beveiliging door de gangen liep – ik had een buitenboordbeugel,
dus mijn team was standaard dubbel bezet. Ook in de lessen zie ik veel terug
hiervan. Jullie zijn verdraagzaam. Onleesbare kopieën, te lange uitleg, veel
huiswerk, een gewijzigde planning; jullie kijken een paar tellen verstoord om
je heen, maar dat is het dan ook. Bovendien lijken jullie het vergeten te zijn
als jullie me later in de gang vrolijk groeten. ‘Hij doet wel heel erg zijn
best’, hoorde ik één van jullie ooit zalvend zeggen tegen een leerling die ik
misschien volgend jaar wel in de klas heb.
Heb ik dan helemaal
geen kritiek op jullie?
Natuurlijk
wel! Zo snap ik niets van jullie kwt-beleid. Huiswerk maken jullie, als jullie
het maken, op de meest onmogelijke momenten: ’s nachts, op de fiets, al
tandenpoetsend voor de spiegel, tijdens de training; als het maar niet in de
keuzewerktijd hoeft te gebeuren. In keuzewerktijd onderhandelen jullie veertig
minuten met mij over de mogelijkheid om twee minuten eerder weg te mogen en
zodoende vooraan te staan in de tijd voor de broodjes. De uitkomst daarvan
bepaalt of kwt die dag nuttig was of niet en precies hierom vinden jullie kwt
niet nuttig. Tijdens deze onderhandelingen, maar ook tijdens de ‘gewone’
lessen, pakken jullie om de haverklap de mobiele telefoon erbij. De volgorde
waarin jullie dat doen zorgt ervoor dat ieder van jullie gegarandeerd een paar
minuten ongezien kan gamen. Profiteer daar dan van! Ga een supervette game doen
met allerlei verschillende levels, effecten, weet ik het, in plaats van een
hoekig Mario-achtig zenuwenspel waarbij een vogel zolang mogelijk tussen twee
buizen door moet vliegen. Komop! Dat is alle moeite en spanning toch niet
waard?
Maar dat
hoef ik jullie eigenlijk niet te vertellen. Jullie hebben zojuist de onbewaakte
telefoontijd besteed aan het lezen van dit stukje. Ik hoop dat jullie het leuk
vonden. Zo niet, dan reken ik op jullie verdraagzaamheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten