... durf ik de schoolkrant leuk te vinden.

Laat ik er maar voor uitkomen: ik heb altijd in de redactie van de schoolkrant willen zitten. De reden dat ik me nooit heb durven aanmelden, is te vergelijken met de reden achter het dragen van All Stars in plaats van lekkerder zittende Van Bommels. De Schoolkrant had een stoffig imago, net als de leerlingen die hem produceerden. Ik wilde graag bij alles en iedereen horen, maar niet bij de leden van de schoolkrantredactie, dat was te riskant. Intussen benijdde ik hen. Ze waren bezig met iets wat zij en niemand anders mochten doen en dat was ook nog eens iets wat zij (en niemand anders, behalve ik) leuk vonden. Ze konden en durfden zich van de anderen, van ons, te onderscheiden. Tegen de tijd dat ik dat ook durfde, waren mijn dagen op de middelbare school geteld en moest het op andere manieren dan via een plaats in de schoolkrantredactie.

Op de basisschool was er (in mijn beleving) nog geen sprake van sociale druk. In groep 7 richtte ik samen met een vriendje dan ook zonder enige voorzichtigheid De Roddelkrant op. In De Roddelkrant lazen onze klasgenoten welke rare bezigheden wij in onze ongeremde fantasie aan hen gekoppeld hadden. In een vlaag van ethisch bewustzijn besloten we om ook onszelf zo nu en dan in penibele situaties te plaatsen. De roddelkrant liep als een trein. Klasgenoten stuurden roddels op en vroegen ons of we in plaats van elke week ook elke dag een nummer konden uitbrengen. De juf, die het project aanvankelijk stilzwijgend tolereerde, was degene die De Roddelkrant uiteindelijk de nek omdraaide. De reden was ons niet helemaal duidelijk. Het had vermoedelijk iets te maken met een riskante roddel over haar kapsel of het feit dat we op den duur voor elk exemplaar een kleine bijdrage vroegen.

Op de middelbare school geen roddelkrant meer, maar wel een schoolkrant. De schoolkrant van mijn middelbare school heette De Pit. Ik vond dat een leuke naam voor een schoolkrant, De Pit. De Pit kende rubrieken die alle schoolkranten ter wereld kennen: Wist je dat…, Een dag uit het leven van…, Quotes, De docentencolumn en de Fotopagina. Dat maakte hem echter allesbehalve saai of voorspelbaar. Onze docenten waren namelijk, zo vonden wij, verantwoordelijk voor de meest schokkende quotes van heel lesgevend Nederland en onze fotopagina was gevuld met de meest opzienbarende beelden van schoolfeesten zoals die alleen op onze school uit de hand konden lopen. In de schoolkrant werd bevestigd hoe typisch Odulphiaans het Sint-Odulphus Lyceum was en dat andere scholen er absoluut niet toe deden.

In De Krantarijn, de schoolkrant van Pantarijn, staat in twintig fraai opgemaakte pagina’s weergegeven hoe Pantarijns Pantarijn is. De rubrieken laten zich raden, de invulling niet. Ik lees dat Maarten van Rossum en Fajah Lourens in hun jonge jaren op Pantarijn zaten. Dat schept, of ik wil of niet – en ik wil niet – een band. Twee pagina’s verder wordt de typische verdeling van de secties over het meubilair in de docentenkamer haarfijn blootgelegd. Ook hier straalt de Pantarijnheid vanaf. Op alle andere scholen is de verdeling anders en zo niet, dan is deze lang niet zo treffend in kaart gebracht door de redactie van de schoolkrant met de veel minder leuke naam. En als dit wel zo is, is de school van de schoolkrant met de veel minder leuke naam nog altijd een veel minder leuke school.

Ik sta in de Krantarijn! Het is een korte vermelding, maar ik voel me erg vereerd. Ik hoor erbij; ik ben door leerlingen definitief opgenomen in hun school. Daarmee is het nu ook officieel mijn school. En mijn school is de leukste. Waarom? Dat lees je in De Krantarijn!